گل،شمع،افتاب

**گل،شمع،افتاب**

گل من پر پر نشوی!

که بلبلی در باز شدن غنچه ی لبخند تو،

زبان به سرود باز کرده است.

شمع من خاموش نگردی!

که چشمی در پرتو پیوند تو،به دیدن امده است.

ساقه ی گلبن بهار من نشکنی!

که دلی در رویش امیدوار تو دل بسته است.

افتاب من غروب نکنی!

که شاخه ی افتاب گردانی به جست و جوی تو سر برداشته است.

**دکتر شریعتی**

****کویر،آسمان،سکوت****

نه،پروانه ی من گریخت....

به شتاب یک شوق،به سبک باری یک خیال،

به پریشانی یک آرزوی آشفته....

چه می دانم چگونه؟؟

از تنهایی اتاق گریختم.

خود را در پی او،به در خانه رساندم.

گشودم،بیرون را نگریستم.

کویر....آسمان....سکوت...!

**دکتر شریعتی**