دیر امدی ری را

می ترسم،مضطربم/و با آن که می ترسم و مضطربم/باز با تو تا آخر دنیا هستم/

می آیم کنار گفت و گویی ساده تمام رویاهایت را بیدار می کنم/

و آهسته زیر لب می گویم! برایت آب آورده ام،تشنه نیستی؟

/فردا به احتمال قوی باران خواهد آمد/تو پیش بینی کرده بودی که باد نمی آید/

با این همه دیروز پی صدایی ساده که گفته بود بیا،رفتم/

تمام راز سفر فقط خواب یک ستاره بود/خسته ام ری را/می آیی هم سفرم شوی؟؟

گفت و گوی میان راه بهتر از تماشای باران است/

توی راه از پوزش پروانه سخن می گوییم/

توی راه خواب هامان را برای بابونه های دره ای دور تعریف می کنیم/

باران هم که بیاید/هی خیس از خنده های دور از آدمی می خندیم بعد هم به راهی می رویم/

که سهم ترانه و تبسم است/

مشکلی پیش نمی آید/کاری به کار ما ندارند،ری را/نه کرم شب تاب و نه کژدم زرد/

وقتی دستمان به آسمان برسد وقتی که بر آن بلندی بنفش بنشینیم/

دیگر دست کسی هم به ما نخواهد رسید/

می نشینیم برای خودمان،قصه می گوییم تا کبوتران کوهی از دامنه ی رویا ها به لانه برگردند/

غروب است/با آن که سخت مضطربم/باز با تو تا آخر دنیا خواهم ماند.....