آواره

نیمه شب بود و،غمی تازه نفس،

ره خوابم زد و ماندم بیدار،

ریخت از پرتو لرزندۀ شمع،

سایۀ دسته گلی بر دیوار.

همه گل بود،ولی روح نداشت!

سایه ای مضطرب و لرزان بود

چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه

گوئیا مردۀ سرگردان بود!

شمع،خاموش شد از تندی باد

اثر از سایه به دیوار نماند

کس نپرسید:کجا رفت؟که بود؟

که دمی چند در اینجا گذراند!

این منم خسته در این کلبه ی تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست؛

من، اگر سایۀ خویشم، یا رب

روح اوارۀ من کیست؛کجاست؟