به عشق محبوب

خداوند به حضرت داوود(ع) وحی کرد: ‌چرا تو تنها و دور از مردم هستی؟
داوود گفت: من به خاطر تو از آنها دوری گزیدم، آنها نیز از من دور شدند.
خداوند فرمود: چرا خاموشی گزیده ای؟
داوود عرض کرد: ‌خوف و خشیت ازمقام تو، مرا خاموش نموده است.
خداوند فرمود: چرا که همواره مشغول عبادت من هستی؟
داوود گفت: حب و عشق تو مرا به عبادت مشغول ساخته است.
خداوند خطاب کرد: چرا تو فقیر هستی، با این که به تو نعمت ها، عطا کرده ام؟
داوود عرض کرد: ادای حق تو، ‌ مرا فقیر ساخته است.
خداوند فرمود: ‌چرا تو را این گونه خاشع و فروتن می نگرم؟
داوود صدا زد: عظمت جلالت که قابل توصیف نیست، ‌ مرا ذلیل و فروتن کرده است. و ای مولای من، سزاوار این است که در برابر تو این چنین باشم. خداوند خطاب کرد: تو را به فضل و رحمت خودم بشارت می دهم، و آنچه را دوست داری در روز ملاقات (قیامت) برای تو فراهم است، از مردم فاصله نگیر. در اخلاق نیک با آنها محشور باش و از اخلاق زشت آنها دوری کن، در این صورت، در قیامت به آنچه بخواهی، از جانب من به آن نائل می شوی.