مناظره پژو و پراید/شعر

«پژو» یکروز طعنه زد به «پراید»

که تو مسکین چقدر یابویی !

با چنین شکل ضایعی ، بالله

بی جهت توی برزن و کویی

رنگ لیمویی مرا بنگر

ای که تیره ، شبیه هندویی

من تمیزم ولی تو ماه به ماه

مطلقا دست و رو نمی شویی

بچه می ترسد ، آن طرفتر رو !

که به هیئت ، شبیه لولویی

من نه خودرو ، گُلم ، سَمن بویم

تو نه خودرو ، گیاه خودرویی !

من به پاریس بوده ام چندی

زیر پای «چهاردهم لویی» !

روی «باسکول» بیا ، بپر ، بینم !

روی هم رفته چند کیلویی ؟!

در تو آهن به کار رفته ولی

نازکی عین برگ کاهویی !

صاحبت با تو گر به جایی خورد

سهم الارث ورثه‌ ی اویی !

از «پژو» چون چنین شنید «پراید»

گفت : ای دوست ! چرت می گویی

بنده گیرم به قول تو یابو

تو گمان کرده ای که آهویی ؟!

«خویشتن ، بی سبب بزرگ مکن

تو هم از ساکنان این کویی !»

انتقادی اگر ز من داری

مطرحش کن ، ولی به نیکویی

زیر این آسمان مینایی

ای خوشا فکر و ذکر مینویی

برو خود را بسوز و راحت کن

بی‌علاج است آتشین خویی

بخت باید تو را نه آپشن و تیپ

ای که در بند چشم و ابرویی

بخت ماشین اگر سپید بُوَد

خواه بژ باش ، خواه لیمویی !

ارج و قربم کنون ز تو بیش است

زان جهت در پی هیاهویی

خوار بودم ولی عزیز شدم

کرد دوران ز بنده دلجویی

قیمت من کنون رسیده به بیست

این منم من ، «پراید» جادویی !

توی بنگاه پیش هم بودیم

غرّه بودی به خوش بر و رویی

بنده رفتم فروش و یکماه است

توی دپرس ، هنوز آن تویی !