عاق آسمان

مرا کسی نساخت،خدا ساخت؛نه آنچنان که ((کسی میخواست))،که من کسی نداشتم،کسم خدا بود،کس بی کسان.او بود که مرا ساخت، آنچنان که خودش خواست،نه ازمن پرسید ونه از آن من دیگرم. من یک گل بی صاحب بودم.مرا از روح خود در آن دمید و در زیر آفتاب،تنها رهایم کرد <<مرا به خودم وا گذاشتم>>.عاق آسمان!!!!!

                                                                                                                {هبوط،دکتر علی شریعتی}