دیو چو بیرون رود فرشته در آید

بر سر آنم که گر ز دست بر آید

دست به کاری زنم که غصه سر آید

خلوت دل نیست جای صحبت اغیار

دیو چو بیرون رود فرشته در آید

صحبت حکام ظلمت شب یلداست

نور ز خورشید جوی بو که برآید 

بر در ارباب بی مروت دنیا

چند نشینی که خواجه کی به در آید

ترک گدایی مکن که گنج بیابی

از نظر ره روی که در گذر آید

صالح و طالع متاع خویش نمودند

تا که قبول افتد و چه در نظر آید

بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر

باغ شود سبز و سرخ گل به در آید

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر

بار دگر روزگار چون شکر آید

غفلت حافظ در این سرا چه عجب نیست

هر که به میخانه رفت بی خبر آید