درباره من

چند وقت پیش یک قناری گلاستر سفید گرفتیم تا هم از آواز خوشش فیض ببریم هم از کاکل‌های خوشگلش و تقلایی که برای نگاه کردن از پشت آن کاکل‌ها می‌کند.
اما هرچقدر منتظر ماندیم و هرکار کردیم بیشتر از چند جیک جیک خفیف ابراز وجود نکرد که نکرد!
طی تحقیقات میدانی و گسترده‌ای که صورت گرفت، به این نتیجه رسیدیم که گلاستر بیچاره از شدت تجمع چربی، قادر به چهچه زدن و بالا و پایین پریدن نیست و باید رژیم بگیرد!
بله، باید رژیم بگیرد!!!

خلاصه که بنا، بر این گذاشته شد که به روش‌های کاملا نا عادلانه غذای پرنده‌ی بیچاره را جیره‌بندی کنند. البته جا دارد بگویم که بنده در این اقدام گلاستر نادوستانه هیچ سهمی نداشتم و کاملا بی‌طرفانه عمل کردم، چیزی شبیه همان آدم‌هایی که موقع انتخابات، رأی سفید توی صندوق می‌اندازند تقریبا.

حالا مدام شاهد بالا و پایین پریدن‌های گلاستر چاق گرسنه‌ای هستم که دلش چند پرس دانه‌ی چرب و چیلی می‌خواهد اما آدم‌ها رژیمِ تحمیلی‌اش داده‌اند. که هی سر می‌چرخاند و از پشت آن کاکل‌های دلبرش چشم می‌اندازد گوشه گوشه‌های قفس و دنبال جای دانه‌اش می‌گردد و نیست! که هی با زحمت آن هیکل چاق و نازنین را به این طرف و آن طرف می‌کشاند، نفس‌نفس می‌زند و فحش‌های خواهر و برادر دوستانه نثار آدم‌هایی می‌کند که رسم را بر این گذاشته‌اند که قناری اگر نخواند، قناری نیست!

و کمی آن طرف‌تر منم، که بی‌تابانه منتظر نشسته‌ام همه بخوابند، بلند شوم و با چراغ قوه‌ای پاورچین بروم سراغ قفس و یک دل سیر، تخم کتان و هفت مغز حسابی مهمانش کنم.
که هیچ چیز، تحمیلی‌اش خوب نیست.

اصلا هر گلاستری حق دارد انتخاب کند چاق باشد و هرچه دلش می‌خواهد بخورد،  

درج شده در تاریخ ۹۸/۱۲/۰۴ ساعت 06:50

کاربران آنلاین (0)