شبانه

میان خورشید های همیشه

زیبایی تو

لنگریست_

خورشیدی که

                           از سپیده دم همه ی ستارگان

                                                                               بی نیازم میکند.

نگاه ات

شکست ستمگری ست_

نگاهی که عریانی روح مرا

                                           از مهر

                                                                         جامه یی کرد

بدان سان که که کنون ام

                                           شب بی روزن هرگز

چنان نماید که کنایتی طنزآلود بوده است.

و چشمان ات با من گفتند

که فردا

                روز,دیگریست_

اشک چشمانی که خمیر مایه ی مهر است!

وینک مهر تو:

نبردافرازی

   تا با تقدیرخویش پنجه در پنجه کنم.

آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم.

به جز عزیمت نا به هنگامم گریزی نبود

چنین انگاشته بودم.

آیدا فسخ عزیمت جاودانه بود.

میان آفتاب های همیشه

زیبایی تو

             لنگریست_

نگاه ات

شکست ستم گری ست_

و چشمان ات با من گفتند

که فردا روز دیگری ست.

                                                                                   احمد شاملو (شهریور1341)