امدی

 

آمدی، شادی و ماتم به سراغم آمد

خنده و گریه ‌ی تواَم به سراغم آمد

 

آمدی مثل همان سال نبودی دیگر

کی رسیدی گُل من؟ کال نبودی دیگر

 

آمدی «نو شده» هرچند کهن ‌تر شده ای

ای فدای قد و بالای تو... زن تر شده ای!

 

شیطنت رفته و افسونگری آموخته ‌ای

خوانده ‌ای شعر مرا، شاعری آموخته ‌ای

 

جای آن چشم، که گور پدرِ آهو بود

لانه ‌ی مضطربِ فاخته ‌یی ترسو بود

 

دختری رفت که اخم و غضبش شیرین بود

زنی آمد که لبِ خنده‌ زنش غمگین بود

 

دختری بست به بازوی درختی، تابی

زن سرازیر شد از سُرسُره‌ ی بی تابی

 

قلعه‌ ی زخمی در حال فرودی انگار

پُل تن باخته در بستر رودی انگار

 

گُلِ پژمرده‌ ی ناکامِ قراری شاید

دستِ آشفته ‌ی مستی به قماری شاید

 

بنشین از منِ بی ‌حوصله شعری بشنو

قدرِ یک لحظه از آن فاصله شعری بشنو

 

بعدِ تو برگ زمین خورده به طوفان زد و رفت

یک شب از خانه به آغوش خیابان زد و رفت

 

دل به دریا زد و هی همسفرِ جوها شد

زنگ بیداری او، دسته ‌ی جارو ها شد

 

آه دیر آمدی ای بغض فرو بُرده‌ ی من!

آه دیرآمدی ای اشکِ زمین خورده‌ ی من!

 

سخت ماندم که عذاب تو زمینم نزند

سینه‌ ام سنگ شود مثل تو، سینم نزند

 

سخت ماندم که نیایی و خرابم نکنی

قصّه خواندم نزدم پلک که خوابم نکنی

 

پلّه ‌ها با کف پای تو محبّت نکند

درِ این خانه به این پاشنه عادت نکند

 

رفتی و دور شدی، این همه دیرم کردی

مو به مو، رو به ‌روی آینه پیرم کردی

گیرم این فاصله را با دو قدم رد بکنیم

آه! با عُمرِ هدر رفته چه باید بکنیم

 

عشق دورم! فقط آن خاطره ‌ها سهم من است

بسته درها و همین پنجره‌ ها سهم من است

 

در همین شعر که گفتم به تو جان خواهم داد

از همان پنجره‌ ها دست تکان خواهم داد...