ای شعر بی مخاطب من.....مخاطب خاص

 

سالهاست

در این وادی تنهایی

دوست داشتنم جرم شد و

فریادم جرم تر”

شعرم محکوم به بی مخاطبی شد و

خودم شاعر یک طرفه”

ولی در من

دوست داشتنت

و خیالت

ضرب در آسمانهاست”

جای تک تک عکسهایت

و تک تک جمله هایت

روی تنم درد می کند”

من آنم که رفتن را بلد نمی شود

امسال پاییز

زیر همه ی خش خش های باورم به تو

گامهای تردیدی بود

که حاصلش دیوانگی دوست داشتنی

آمیخته با غم پاییز غم انگیزم شد”

من مرگهاست

نه امیدوار به چیزی هستم

نه هراسان از چیزی

ولی من و زایش این همه

رویای لال

منصفانه نبود

من با تو شادی کوچکی داشتم

هر روز غزل خوان و باده به سر

می آراستمت

ولی اینگونه شد

من و مشق گریه هایم

از برگ ریزان جلو زدیم..

می شود بدانی

چه شد”

در بُهت محض

نگاهی به خاطراتی که ذره ذره اندوخته ایی

مثل پولهای قلک

سلام هارا دانه دانه جمع کنی

جزء به جزء نگاهها را از بر کنی

مثل تصاویر کتاب کودکی

روزی ده ها بار نامی را بسرائیی

مثل لالایی مادر

آشیــان بی پناهــی دلت ، دلــهایی باشــد

و ُ

نگاه آرزوهـایت به سخــاوت دستــانــی

اما

دست از سرت برندارد کابوس

بی تویی”

در همه چهره ام

در ذهنم پخش می شوی

می دوی

شبیه واژه های ناگهان در اکنونم”

ردِ خاموشی تنها شمعی هستم

که ردِ قدمهایت

مسیر گذرم شده

و تا ابد می آفرینمت

ای شعر بی مخاطب من.....