یادداشتی از مهدی رستم پور در وصف ولاسکوِ بزرگ

سال 1366 تیمی از والیبال بلغارستان در جام دهه فجر درخشید که اعضایش منتخبی از کامیون‌داران متالورگ بودند! تعجبی نداشت. همان سال دهم آسیا شدیم. پایین‌تر از کویت، پاکستان و بحرین. این‌ها را می‌شد تحمل کرد اما باخت به عراق - در اوج جنگ -اشک بچه‌های تیم را درآورد. نتیجه‌ای که خبرش مثل سر وزن نرسیدن همان سال رضا سوخته‌سرایی مقابل فرهان زوشن سنگین وزن عراقی، طبیعتاً توسط مرحوم محمد شوکت در اخبار ورزشی تلویزیون خوانده نشد.

حالا بهترین تیم آسیا و پر افتخارترین مربی جهان را داریم. والیبال در برخی کشورهایی که ما را می‌بردند، اصلاً تعطیل شده. فیلمی از آن مسابقات در دست نیست. پیشکسوت گمنام آن تیم پاکستانی که حالا در پیشاور بعد از نماز مغرب، قلیان چاق می‌کند و برتری ایران در لیگ جهانی والیبال را از رادیو می‌شنود، برای اثبات این که خودش روزگاری ایران را شکست داده‌، احیاناً باید به همین استتوس استناد کند!

ورزش صداوسیما که در سال 66 یگانه معیارش برای اعلام نتایج تیم‌های ملی، حفظ روحیه رزمندگان بود، حالا میکروفن‌های خود را در ... رها کرده. صداوسیما دیگر نگران «ضیق وقت» نیست. سال‌هاست گزارشگران متلک‌انداز،... عصبی می‌شوند و هیجان می‌دهند که یعنی ملت، ما سخنگوی شماییم! گرچه ناتوان‌اند در شرح و تفسیر شگفتی حیرت‌آوری که امشب والیبال ایران خلق کرد.

گزارشگر بازی اول با صربستان، سرمربیگری ولاسکو را لطف والیبال ایران به او دانست که باعث شدیم نامش در جهان زنده شود. در کنفرانس خبری بعد از بازی نیز همکارانی که تعدادی‌شان اتوبوسی و بدون بلیت به رسانه‌ها پیوسته‌اند، اسطوره والیبال جهان را محاکمه می‌کردند جای مصاحبه.
نمی‌دانند موقعی که در یوم‌الله 22 بهمن 1366، شوفرها، پا رکابی‌ها و جَک‌زن‌های سبیلوی بلغاری با شکم‌های برآمده‌شان والیبال ما را زمین‌گیر کردند، خولیو ولاسکو داشت والیبال نوین جهان را پایه‌گذاری می‌کرد.