من که طرفدار توام؛ مرثیه ای برای یک اسطوره

هشت مقدس هم رفت

علی آقا کریمی، بازیکنی که به گواه تاریخ در کنار بزرگانی چون پرویز قلیچ خانی و ناصر محمدخانی یکی از ضلع های مثلث تکنیکی ترین بازیکنان تاریخ ایران رو تشکیل می داد، چند ساعت قبل از فوتبال خداحافظی کرد.

علی کریمی؛ کسی که کلاً بیشتر هایلایت های فوتبالی که از 6 سالگی تو ذهنم از بازی های اوست.

از اون بازی فینال ایران کویت بازی های آسیایی که با موهای کم پشتش با ضربه سر گل اول رو زد.

کتک زدن داور ژاپنی تو تورنمنت ویتنام به خاطر علی انصاریان و محرومیتش و روزهایی که می نشستیم حساب می کردیم کی محرومیت علی آقا تموم میشه برگرده!

اون ضربه والی که به استقلال زد و بازی رو 2-2 کرد.

حرص خوردنمون برای نرفتنش به اتلتیکو مادرید و رفتن به الاهلی

دیدن برف مونیخ و گل زیباش به دورتموند، گل و پاس گلش تو بازی هفته دوم با لورکوزن

حرص خوردنمون برا اینکه عوض رفتن به اسپانیا از بایرن مونیخ برگشت قطر

گلش به غلامپور از وسط زمین

بازی خوبش تو دوبلین، دوتا موقعیتی که اون بازی لعنتی از دست داد و از اون روز لقب جادوگر اومد جلوی اسمش ، محاصره اش توسط 7 تا ایرلندی تو آزادی

از بازگشتش به پرسپولیس و استقبال 100 هزار نفری تو هفته هشتم لیگ هشتم

از زدن کف گرگی به دهن نکونام تو بازی رفت تو تبریز و حرف درِ گوشیش با محمد نصرتی سر اون ضربه آزادی که گل شد

از غیرتی شدنش سر سباستین سوریای قطری به خاطر هل دادن خلعتبری

یا حرص و جوش خوردناش سر بازی رفت مقدماتی 2014 ایران کره تو آزادی

یا اون روز لعنتی فینال حذفی که سپاهان برد و اشکش رو برای بار اول دیدیم

جام ملت های 2004، اون تیم دوست داشتنی برانکو و تیمی که باناداوری مقابل چین تو نیمه نهایی بازیش رفت پنالتی و باختیم سوم شدیم، آقای گلی و بهترین بازیکن اون سال کمترین چیزی بود که می شد به شما داد

همیشه عاشق مردمش بود

اووووووووووه خسته شدم دیگه، لامصب تموم شدنی نیست که این خاطرات

آقای شماره 8 یادتان تا ابد در یادمان هست.
همیشه شاد باشی که شادترین لخظات فوتبالیمان رو مدیون تو هستیم.
قلبمان را برایت می فرستیم.

خداحافظ مرد مغرور دوست داشتنی

خداحافظ آقای جادوگر

خداحافظ اســـــــــتــاد