لحـظه های عمر را غنیـمت بشماریـم

لحـظه های عمر را غنیـمت بشماریـم …



زندگی همچون یک خانه شلوغ و پراثاث و درهم و برهم است
و تو در آن غرق …
این تابلو را به دیوار اتاق می‌زنی
آن قالیچه را جلو پلکان می‌اندازی
راهرو را جارو می‌کنی
مبل‌ها به هم ریخته است،
مهمان‌ها دارند می‌رسند و هنوز لباس عوض نکرده‌ای،
در آشپزخانه واویلاست و هنوز هم کارهایت مانده است



یکی از مهمان‌ها که الان می‌آید نکته‌بین و بهانه‌گیر و حسود
و چهار چشمی همه چیز را می‌پاید …
از این اتاق به آن اتاق سر می‌کشی،
از حیاط به توی هال می‌پری،
از پله‌ها به طبقه بالا می‌روی، بر می‌گردی …
پرده و قالی و سماور و گل و میوه و چای و شربت و شیرینی
و شهرام و رامین و مهین و شهین ...
غرق در همین کشمکش‌ها و گرفتاری‌ها و مشغولیات و خیالات



می‌روی و می‌آیی و می‌دوی و می‌پری
که ناگهان سر پیچ پلکان جلوت یک آینه است …



از آن رد مشو …!
لحظه‌ای همه چیز را رها کن
خودت را خلاص کن
بایست و با خودت روبرو شو
نگاهش کن
خوب نگاهش کن!



او را می‌شناسی؟
دقیقا وراندازش کن
کوشش کن درست بشناسی‌اش
درست بجایش آوری
فکر کن ببین این همان است که می‌خواستی باشی؟
اگر نه
پس چه کسی و چه کاری فوری‌تر و مهم‌تر از اینکه
همه‌ی این مشغله‌های سرسام آور و پوچ و روزمره و تکراری و زودگذر و
تقلیدی و بی‌دوام و بی‌قیمت
را از دست و دوشت بریزی و به او بپردازی
و او را درست کنی



فرصت کم است!
مگر عمر آدمی چند هزار سال است؟!
چه زود هم می‌گذرد
مثل صفحات کتابی که باد آن را ورق می‌زند،
آن‌هم کتاب کوچکی که پنجاه، شصت صفحه بیشتر ندارد …