مینویسم از دغدغه هام و از حقایقی که در دنیای اطرافم با بی رحمی محض بهم ریشخند میزنن...
متاسفانه بعضی ها هستند که :
بی غذا ، دو ماه دوام می آورند ؛
بی آب ، دو هفته ؛
بی هوا ، چند دقیقه ؛
و
بی "وجـــدان" ، سالهای سال

------- -------- --------
ماه من غصه چرا؟!
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد!
یا زمینی را که، دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر عشق کشید
و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست!
ماه من غصه چرا؟!
تو مرا داری و من
هر شب و روز
آرزویم همه خوشبختی توست!
ماه من! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کار آنهایی است، که خدا را دارند ...
ماه من! غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات، از لب پنجره ی عشق، زمین خورد و شکست.
با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود، که خدا هست، خدا!
او همانی است که در تار ترین لحظه ی شب، راه نورانی امید
نشانم می داد ...
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد، همه ی زندگی ام،
غرق شادی باشد ...
ماه من!
غصه اگر هست، بگو تا باشد،
معنی خوشبختی،
بودن اندوه است ...!
این همه غصه و غم، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه، میوه ی یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر؛
پشت هر کوه بلند، سبزه زاری است پر از مژده ی عشق!
و در آن باز کسی می خواند؛
که خدا هست، خدا!
و چرا غصه؟! چرا؟!