محکوم

به فردا می سپاری خواهش چشم انتظارم را

به رویا می سپارم سینه ی اندوهگینم را

شد از امروز و فردا کردنت تقویم ها پاره

چو پنهان می کنم از خاطراتم, خاطراتم را

فرار از خویشتن چون سایه محکوم شکستن شد 

چنین هر صبح و شب نو می کنی فریاد و آهم را

دلی افتاده در آن سوی و عشقی مرده در یک سو

که باور می کند در بستری اینگونه سردم را

کسی پیدا شد و چید آجر دیوار دلسردی

دلم رغبت ندارد بشکند بغض گلویم را

خدا را خواستم روزی شوم ابری و بنشانم

ز اشکم بر در آن نازنین صهبای جانم را 

ندارد طاقت کنج قفس این بلبل عاشق

بیا بشکاف فرق سینه و بردار قلبم را