شعر

ترانه سرا : مرجان زنگنه

نپرس اهل کجا بود

تو بغض حنجرش کی بود

مهم اینه که اهلی بود

زمینی بود و خاکی بود

کسی که دل به غربت زد

تا بغضش موندنی باشه

تا به دنیا بفهمونه نمیخواد خوندنی باشه

پریدن سخته تا وقتی تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه می پاشن یه جای کار میلنگه

تا وقتی روبروشونی رفیقو یارو همدرن

سرتو برنگردون که عجیب این قوم نامردن

دلم محتاج مرحم نیست که از بی دردی میترسه

برای گفتنه از عشق هنوزم تنگه این عرصه

سلام گرممو اینجا ندادن پاسخی هرگز

چه درد ناجونمردی میرم من بی خدا حافظ

پریدن سخته تا وقتی تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه می پاشن یه جای کار میلنگه

تا وقتی روبروشونی رفیقو یارو همدرن

سرتو برنگردون که عجیب این قوم نامردن