کودکی

می خواهم برگردم به روزهای خوش کودکی

آن زمان ها که پدر تنها «قهرمان» بود.

«عشــق» تنـــها در آغوش مادر خلاصه می شد.

بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود .

بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادرهای خودم بودند .

تنــها دردم، زانو های زخمی ام بودند.

تنـها چیزی که می شکست، اسباب بـازیهایم بـود.

و معنای خداحافـظ، تا فردا بود.