کلید نجات در فرمایش امام محمد باقر علیه السلام

در بین احادیث وارده از معصومین علیهم السلام برخی آنچنان اطمینان بخش یا ترس آفرینند که نمی توان و نباید به سادگی از کنارشان گذشت؛ گویی امام هرچه می بایست به رهرو بگوید را در همین کلام خلاصه کرده و به او هدیه داده است و حال او مانده است و عمل به دستورالعملی که به یکباره دین و دنیایش را آباد خواهد کرد.
امام باقر علیه السلام در حدیث شریفی که به فضیل و برخی دیگر از اصحابش فرمود، یکی از این گنجهای نجات بخش را در اختیار شیعیان قرار داد. این روایت کوتاه اما عمیق و پر بها که در کتب طراز اول شیعه من جمله خصال صدوق(ره) و مستدرک طبرسی(ره) آمده است، به نوعی متعرّض مقوله مهم و ضروری "شفاعت" گشته و شرط برخورداری از نجات دهندگی اهل البیت را بیان می کند.

این کلام گهربار، مومنانِ امیدوار به شفاعت را به رعایت چهار اصل مهم اخلاقی و رفتاری ملزم می کند.

هرچند هر یک از این چهار اصل در جاهای دیگری نیز مورد تاکید و سفارش قرار گرفته اند اما اهمیت بیشترشان در این حدیث، بخاطر این است که از سوی امام باقر به عنوان شرط شفاعت عنوان گردیده است. یعنی کسانی از یاری اهل البیت برخوردار خواهند شد که این چهار اصل را همواره مورد توجه و اهتمام خویش قرار دهند. با این تذکر که امام علیه السلام معنای تقوا، ورع و اجتهاد را در انجام این چهار امر مهم خلاصه کردند، متن این روایت شریف به نقل از مستدرک الوسائل ج 2 ص 76 را می خوانیم.