در باب آداب کوهنوردی

کوه مظهر زندگی است از چشمه های زلالش گرفته تا عطر علفهای کوهی و هوای پاکش همه نشانه های زیستن است ،مگر نه اینکه کوهستان محل معراج است . مگر نه اینکه با گیاهان کوهستان هزاران درد را دوا میکنند . مگر نه اینکه کوهستان محرم عشاق است ،پس بیهوده نیست اگر به کوهستان عشق بورزیم . کوه به انسان زندگی میدهد و سلامت جسم وجان میدهد . ولی همانگونه که ادب آداب دارد عشق آداب دارد ، خوردن ویتامین اندازه و مقدار دارد ، کوهستان هم آداب دارد ، حساب وکتاب دارد .

کوهنوردی به عنوان یک فن و تکنیک وبه صورت اصولی در یکی دو دهه اخیر در ایران مرسوم گشته ودر چند سال گذشته مورد استقبال مردم قرار گرفته است وبه همین دلیل در کشور ما ورزش جوانی است لیکن دانش کوهنوردی در رابطه با کمیت علاقمندان در سطح نازلی قرار دارد . البته این فقر تئوریک ،خود در رابطه با وضعیت اقتصادی -اجتماعی جامعه معنی پیدا میکند و در گرو حل بسیاری از مسایل جامعه ی ماست . ولی اگر نخواهیم کلی گویی کنیم و علتهای ثانوی برای آن قایل شویم باید به گرانی و انحصاری بودن وسایل و تجهیزات کوهنوردی اشاره کنیم .و اگر بپذیریم که تکنیک بدون ابزار مفهومی ندارد ، طبعا وقتی که هزاران هزار کوهنورد علاقمند این سر زمین به دلیل نایاب یا گران بودن وسلیل کوهنوردی از دسترسی به آنها محروم هستند . دانش کوهنوردی نیز در سطح نازلی قرار داشته باشد تا از این رو از هر صد نفری که روزهای تعطیل به کوه پیمایی و کوهنوردی میپردازد ، نود درصد آنها آموزش کوهنوردی ندیده اند ویا به فنون و تکنیک های کوهنوردی در شرایط مختلف آشنا نیستند .و طبیعی است که هر سال ما شاهد اتفاقات ناگواری در کوهستانهای کشور هستیم . سوانح و اتفاقها یی که با رعایت اصول اولیه ی کوهنوردی قابل اجتناب و پیش گیری است . رعایت این اصول در کوهنوردی مستلزم گسترش ادبیات کوهنوردی و آموزش علاقمندان این ورزش دلپذیر است .