دوستی

دوست تقدیر گذیرناپذیر ما نیست .برادر ،خواهر ، پسرخاله و دختر عمو نیست که آش کشک خاله باشد. دوستی انتخاب است ؛ انتخابی دوطرفه که حد و مرز و نوع  آن به  وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند،تعریف می شود.

با دوستانمان می توانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آنکه می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم و سکوت کنیم.

با دوستانمان می توانیم درد دل کنیم و مهم تر آنکه می شود درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند.از دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و نداشتیم ،با خیال راحت بگوییم "نداریم" و اگر مدتی بعدتر دوباره پول احتیاج داشتیم و او داشت ، دوباره قرض بگیریم.

با دوستانمان می توانیم بگوییم "امشب بیا خونه ما،دلم گرفته"و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانمان بیاید بگوییم "امشب نیا حوصله ندارم."با دوستانمان می توانیم بخندیم ، می توانیم گریه کنیم ، می توانیم رستوران برویم و غذا بخوریم ، می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم ، می توانیم شادی کنیم ، می توانیم غمگین شویم ، می توانیم دعوا کنیم ، می توانیم در عروسی خواهر یا برادرش لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم خواهر یا برادر خودمان دارد ازدواج می کند و اگر عزیزی از عزیزان دوستمان مرد ، لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا بدانیم.

با دوستانمان می توانیم قدم بزنیم ،می توانیم نصفه شب زنگ بزنیم  و بگوییم "پاشو بیا اینجا" و اگر دوستمان پرسید "چی شده ؟"بگوییم حرف نزن ، فقط پاشو بیا و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی پا شد و آمد ، خیالمان راحت باشد که در این دنیا تنها نیستیم.

با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم ، کاری نکنیم ، و فقط از اینکه هستند، خوشحال و خوشبخت باشیم.