معلمی شغل نیست، عشق است.

بنام خدا

از روزی که پایمان به کلاس درس و مدرسه باز شد،همیشه خصوصا در ایامی که منتهی به روز معلم میشد این جمله که((معلمی شغل انبیاءست)) ورد زبان همه و تیتر تمامی مطالب و روزنامه دیواری ها و .... میشد.

براستی هم معلمی شغل انبیاءست و شکی در آن نیست.

انسانهایی که مشغول تعلیم و تربیت می باشند کارشان مقدس و قابل تقدیر می باشد، البته هستند بعضا معلم هایی یا بهتر بگویم معلم نماهایی که راهشان را به بیراهه رفته اند و گاها قداست این شغل را زیر سوال برده اند ولی چون سخنم راجب این قضییه نیست زیاد به آن نمی پردازم.

انسان ها در هر جوامعی که باشند از هر طبقه و دین و مسلکی، در مقابل کسی که برایشان خدمتی می کند اجر و مزدی را تقدیم می کنند و اگر آن کار یک کار معنوی و روحی و روانی باشد اجرش بیشتر و قابل توجه تر خواهد بود.

یک معلم فردی ست که ما را جهت تعلیم و تربیت و یادگیری علم و ادب و فرهنگ و.... از همان سالهای اول کودکی دست او مسپارند و بعدها که ما خودمان صاحب خانواده و فرزند میشویم نیز بچه هایمان را که میوه های زندگی هر شخصی و نور چشممان می باشند بدو می سپاریم پس این انسان چقدر کارش مقدس و مسئولیتش سنگین تر می باشد.

سخن من این است ما در مقابل این همه خدمت معلمانمان برایشان چه کرده ایم؟

چرا در جامعه ما اجر و پاداش چنین انسان های وارسته ای در خور مقام و منزلتشان آن طور که باید و شاید نیست؟؟

چرا یک معلم آن احترامی را که بین افراد جامعه داشته باشد، ندارد؟؟

براستی چرا یک دبیر بازنشسته شهرمان که زمانی بنده افتخار شاگردی ایشان را داشتم و بعنوان معلم نمونه استان در رشته خود به کشور معرفی شده بود اکنون باید دغدغه مالی و گذران امورات زندگیش را داشته باشد و نتواند بعد سال ها تلاش بی وقفه و دلسوزانه برای فرزندان این شهر در رفاه نسبی و قابل قبول زندگی کند، مگر نه اینکه حقش بوده و هست؟

آیا معلمی که همیشه دغدغه حقوق و پاداش عقب افتاده و هزاران مسایل دیگر را داشته باشد می تواند سر کلاس بدرستی مسئولیت سنگین تدریس و تعلیم و تربیت فرزندمان را انجام دهد؟

بیایید راه اشتباه رفته را دوباره برگردیم و برای این انسان های شریف و صد البته زحمتکش سنگ تمام بگذاریم.

مسئولان و متولیان امر با برطرف کردن دغدغه های مالی و معیشتی و ما شاگردان با حفظ و صیانت از جایگاه والایشان.

دست همه معلمان وارسته ای را که سالها برایمان زحمت کشیده اند و درس عشق و محبت به یگانه خالق هستی به ما آموختند صمیمانه و از روی ادب می بوسم.

((به امید توفیقات روز افزونشان))