راز من

هیچ جز حسرت نباشد کار من

بخت بد،بیگانه ئی شد یار من

بیگنه زنجیر بر پایم زدند

وای از این زندان محنت بار من

وای از این چشمی که می کاود نهان

روز و شب در چشم من راز مرا

گوش بر در می نهد تا بشنود

شاید آن گمگشته آواز مرا

گاه می پرسد که اندوهت ز چیست

فکرت آخر از چه رو آشفته است

بی سبب پنهان مکن این راز را

درد گنگی در نگاهت خفته است

گاه می نالد به نزد دیگران

" کاو دگر آن دختر دیروز نیست"

"آه، آن خندان لب شاداب من"

" این زن افسرده ی مرموز نیست"

گاه می کوشد که با جادوی عشق

ره به قلبم برده افسونم کمد

گاه می خواهد که با فریاد عشق

زین حصار راز بیرونم کند

گاه که می گوید که ، کو،آخر چه شد؟

آن نگاه مست و افسونکار تو

دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم

نیست پیدا بر لب تبدار تو

من پریشان دیده می دوزم بر او

بیصدا نالم که ، اینست آنچه هست

خود نمی دانم که اندوهم ز چیست

زیر لب گویم، چه خوش رفتم ز دست