مرگ من روزی فرا خواهد رسید

مرگ من روزی فرا خواهد رسید....,......... در بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبا آلود و دور با خزانی خالی از فریاد و شور
مرگ من روزی فرا خواهد رسید روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر سایه ای زمروزها دیروزها
دیدگانم همچو دالانهای تار گونه هایم همچو مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد و درد
می خزد آرام روی دفترم دستهایم فارغ از افسون شعر
یاد میآرم که در دستان من روزگاری شعله می زد خون و شعر
خاک میخواند مرا هردم به خویش میرسند از ره که در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب گل به روی گور غمناکم نهند
بعد من ناگه به یک سو میروند پرده های تیره دنیای من