سوز زیبایه عاشقی

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


سينه‌ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشي بود درين خانه كه كاشانه بسوخت.


دلم از واسطه‌ي دوري دلبر بگداخت

جانم از آتش هجر رخ جانانه بسوخت.


چون پياله دلم از توبه كه كردم بشكست

همچو لاله جگرم بي‌مي و پيمانه بسوخت.


خرقه‌ي زهدِ مرا آب خرابات ببرد

خانه‌ي عقل مرا آتش خم‌خانه بسوخت.


سوز دل بين كه ز بس آتشِ اشكم، دل شمع

دوش بر من ز سرِ مِهر چو پروانه بسوخت.


آشنائي نه غريب است كه دلسوز من است

چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت!-


هر كه زنجير سرِ زلفِ گره گير تو ديد

شد پريشان و دلش بر من ديوانه بسوخت.


ماجرا كم كن و بازآ كه مرا مردم چشم

خرقه از سر به‌در آورد و به شكرانه بسوخت.



ترك افسانه بگو حافظ و مِي نوش دمي

كه نخفتيم شب و، شمع به افسانه بسوخت.




ممنون از حافظ