درباره من

دوست داشتم قبل از صفحه بسم الله، صفحه شهدای منامن را ثبت کنم.

دوست داشتم منامین عزیم را یازده تکه کرده و و هر تکه را به نام شهیدی مزین کنم.

دوست داشتم سر هر صفحه ای اسم شهیدی را درج کنم!

دوست داشتم که نام وبلاگ را به اسم شهید بگذارم ولی کدامین یک از 11 شهید!

ولی دلم می گوید که آرام باش عزیزم، دوست داشتنت را به رخ نکش!

اگر می تونی تو هم اسم شهدا را از وبلاگ حذف کن!

چرا که دیگر آنها رفته اند!

چرا که راه و رسم آنها هم رفته!

چرا که ما دیگر در دنیای دیگری سیر می کنیم!

چرا که یاد کردن شهدا غبار غم را به دل می نشاند!

چر که از شهید فقط اسم و نام بجا مانده!

چرا که دیگر از آن روزهایی که آنها نام و شهره ای داشتند خبری نیست!

آنها رفتند تا ما را به آرامش برسانند!

آنها رفتند تا دود و غبار طاغوت را از جامعه بربایند!

آنها رفتند تا فقر و گدایی از بین برود!

روزی آنها برای خودشان حرمتی داشتند!

جنگ در هر شهر و روستایی نوگلان را با خود برد!

ما باید با یاد هر شهیدی به یاد اخلاق و کردار و گفتار آنها بیافتیم و روحیه بگیریم!

ولی تا نام شهید می آید مرگ و غصه و جنگ و دعوا به یاد آدم می آید! چرا؟

آنها چه درسی به ما دادند و ما چه درسی تحویل گرفتیم !

آنها خاک خوردند و خون ریختند اما ما از کاه کوه ساختیم!

آنها راه امتحان شده را رفتند و آزاد شدند!

ولی ما چی، اندر خم یک کوچه ایم !

راه را که نیافته ایم بلکه بیراهه را هم گم کرده ایم

و به دور خودمان می چرخیم!  

درج شده در تاریخ ۹۲/۱۰/۰۳ ساعت 00:38

کاربران آنلاین (0)