می زده

می به عشاق وفادار جهان می دادند

به من می زده بسیار رسید نوشیدم

تن ازاین قافله مدهوش به میخاته نشد

من به کنج کهن میکده خود پوشیدم

سخت ودشوار به باریکه سرمنزل عشق

لرز لرزان رگ مهتاب به دم کوشیدم

شب به نالیدن نی ماه در آمد ز خفا

خاک روی قدمش را نگران بو سیدم

تا سحر دل به خدا دادم وبا یاد سحر

گلشنم ) از دل نالان سحر جوشیدم

(گلشن)

نظر یادتون نره مرسی