خداحافظ دانشگاه...

خداحافظ دانشگاه...

 در این بین ما بودیم و ۷ ترم، ۷ ترمی که الان می بینم مثل یک چشم به هم زدن گذشته است...

دیگه نه دانشجو خواهیم بود،نه درسی خواهیم داشت،نه تمرینی خواهی نوشت،نه سر کلاسی خواهیم رفت،نه کنفرانسی خواهیم داد و نه پروژه ای را به سرانجام خواهیم رساند...

دیگر حتی امتحان و استرس داشتن هم برایمان آرزو خواهد شد،و روی صندلی های چوبی نشستن و با بغل دستی ها حرف زدن رویایی دست نیافتنی...

دیگر نه سر هیچ کلاسی کنجکاوانه به ساعت مان نگاه و آرزوی گذر زمان را خواهیم کرد و نه عاجزانه از استادی درخواست خواهیم کرد که چند فصلی از کتاب را حذف کنند...

شاید آینده ها دلمان برای راهروهای تنگ و طولانی دانشکده هم تنگ شود،برای اطلاعیه های رنگارنگ روی در و دیوار که چهار سال بی تفاوت از کنارشان گذشتیم،برای راننده سرویس ها ،آشپزها ،باغبان ها و خدماتی های دانشگاه.....

برای آب سردکن هایی که همیشه آب اشان گرم بود،یا برای عابربانک های دانشگاه که به ندرت ،ارایه خدمات به کارت هایمان، برایشان مقدور می بود.حتی برای درخت و درختچه های حیاط و سبزه های کوتاه و بلندی که ساعت های بین کلاسی روی آن ها می نشستیم و برای چگونه سپری کردن ساعت بعدی نقشه می کشیدیم.

به پشت سر که نگاه می کنم خاطراتی دور و دراز از بیرون رفتن هایی که این ۷ ترم رفتیم در ذهنم جولان می دهد... سینما رفتنامون، سعدی رفتنامون و....

یاد شب بیداریامون بخیر، رقصای بی موقع، سرو صداهای نصف شب، دزدی از باغ سیب، زردآلو، سیب زمینی، خیار  و و و... واقعا یادش بخیر...

نمی دونم غم دیگر ندیدن دوستان و استادامو چگونه باید التیام بخشم؟!!! و دوری از  دانشگاه را چگونه؟!!! ولی   می دونم که اکنون این واقعیت تلخ،در جلوی چشمام قرار گرفته که:

خداحافظ دانشگاه، سرای ۷ترم خاطرات من....