جانباز ۶۵ درصد شیمیایی گرگانی: سرفه هایم را به میلیاردها دلار نمی فروشم

جانباز 65 درصد شیمیایی، فرزند دوم خانواده‌ای مذهبی و ساده در روستای سیاقی (چند کیلومتری گرگان) متن زیر صحبت‌های ساده و بی‌آلایش حاج صادق است که بی‌سرفه برایت می‌نویسم. خودت می‌توانی لابه‌لای نوشته‌ها صدای خشک سرفه‌ها را حس کنی

این سرفه‎ها را به میلیاردها دلار نمی‎فروشم

این سرفه‎ها را عشق به خدا می‎دانم، من این سرفه‎ها را به میلیاردها دلار نمی‎فروشم جز اینکه در هر سرفه می‎گویم خدایا دوستت دارم. اگر می‎خواستم برایت همانطوری که حاج صادق روشنی صحبت کرد بنویسم باید اینجوری می‎نوشتم: خداوند سبحان لطف کرد سرفه و سرفه ..... و این گل شیمیایی را سرفه .... خس خس و سرفه....... به من هدیه کرد. سرفه.... اشک را هم من و هم دوستم در چشمانمان حس می‎کردیم و ناتوان بودیم در برابر مردی که اینچنین با دلی که تکه‎ای از آهن بود و صبری پولادین و توکلی که فقط خدا را می‎دید.

در برابر هر سرفه‎اش بیشتر احساس شرمندگی و بدهکاری می‎کردم. واقعا چه کرده‎ام در برابر این همه، زیبایی و چه می‎کنم؟ با خود می‎گویم در برابر این همه عظمت و بزرگی و زیبایی چقدر کوچکم. چقدر حقیر هر سرفه هر خس خس سینه پر از گاز خردل برایم یک نشانه بود یک مهر تائید بر آنهمه استقامت و مقاومت....

شیران روز در آن هشت سال...

با خود می گویم جنگ تحمیلی در سال 1367 برای خیلی‎ها تمام شد. اما برای شیمیایی‎ها تازه اول راه بود. سرفه‎هایشان آغاز شد  خس خس سینه و عوارضی که جسمی بود و گاهی روحی در برابر آنانی که این همه فداکاری و ایثار را فقط  یک وظیفه می‎دانند، وظیفه‎ای که نباید از آن سخنی گفت. وظیفه‎ای که در یک برهه از زمان توسط این افراد انجام داده شد و حالا......