زندگینامه روحانی شهید: میرزا جعفر نیری

زندگینامه روحانی شهید: میرزا جعفر نیری

میرزا جعفر نیری ، فرزند مرحوم حضرت آیت الله حاج شیخ هادی نیری در 28/7/1328، در شهر میانه، دیده به جهان گشود. او که در یک خانوادة روحانی و کاملا مذهبی پای به عرصة گیتی گذاشته بود، دوران کودکی را در فضایی آکنده از عشق به اهل بیت (علیهم السلام) و ایمان به اسلام، سپری کرد. رمز ایثار، فداکاری و ایمان را در دامن پاک مادر و در مکتب ناب پدر، به خوبی فرا گرفت. پس از پایان دوره ابتدایی دبستان، تحصیلات مقدماتی حوزه را نزد پدر ارجمندش آموخت؛ سپس سال 1344، در شانزده سالگی، جهت نیل به مراتب عالی از علوم اسلامی، به حوزة علمیة قم هجرت کرد. وقتی در آن حوزة مقدس استقرار یافت، سطح متوسط و عالی را نزد اساتید مبرز، از آن جمله مرحومین آیت الله حاج شیخ قدرت الله وجدانی فخر و حاج شیخ احمد پایانی و به خصوص کتاب «مکاسب» را در محضر آیت الله حاج میرزا علی احمدی میانجی فرا گرفت. سپس در درسهای خارج فقه و اصول مراجع معظم تقلید شرکت جست و بهره های وافی از محضر آنان برد. با آغاز نهضت بزرگ اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(رحمت الله علیه)، شهید نیری از جمله نیروهای مهمی به شمار میآمد که اعلامیه ها و پیامهای امام خمینی(رحمت الله علیه) و سایر مراجع تقلید، از طریق ایشان به مردم میانه میرسید. او رابطة مطمئنی میان پدرش آیت الله حاج شیخ هادی نیری -که رهبری مذهبی شهرستان میانه را بر عهده داشت- و مراجع معظم در قم بود. او همواره با حضور خود در عرصه های مهم و حساس نهضت، ایفای نقش نمود و تا حصول پیروزی نهایی از پای ننشست. این روحانی مخلص پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در سنگرهای مختلف، همچنان در ترویج فرهنگ انقلاب و اسلام کوشید. سال 1361 حضور پرتوان و ثمربخش خود را در صحنة قضاوت، لازم و ضروری شمرد و با احساس وظیفة انقلابی، وارد این تشکیلات حساس شد. او نخست ریاست آزمایشی شعبة 178 دادگاه کیفری 2 تهران را به عهده گرفت و با تلاش شبانه روزی مشغول خدمت شد. در مدت کوتاهی، با نبوغ واستعدادی که داشت، بیدرنگ مورد توجه مسئولین رده بالای قوة قضائیه قرار گرفت؛ تا این که پس از حدود یک سال با صدور حکمی از سوی شورای عالی قضایی، به سمت ریاست همان دادگاه منصوب شد و این بار با احساس مسوولیت بیشتر، به فعالیت خود ادامه داد. او در کار خود هرگز احساس خستگی نکرد. در این راه همواره از جان، مایه میگذاشت؛ در قاموس وی «وقت اداری» معنا و مفهومی نداشت؛ جهت رسیدگی سریع به مراجعات مردم، اغلب تا پاسی از شب در اداره میماند و به پرونده های ارجاعی رسیدگی میکرد. شهید نیری مصمم بود تا حق مظلوم را از ظالم بستاند و ظالم را به کیفر جنایتش برساند. سرانجام در 1/12/1364، همراه حضرت حجتالاسلام والمسلمین «شهید حاج شیخ فضل الله محلاتی» – نماینده حضرت امام در سپاه- و تنی چند از مسئولین قضایی، جهت حضور در جبهه، با هواپیما عازم منطقه جنوب کشور و شهر اهواز شد؛ ناگهان هواپیمای فوق در فضای خوزستان مورد حملة جنگنده های رژیم بعثی عراق قرار گرفت و این روحانی دلسوز، فداکار و مخلص همراه سایر دوستان، در آسمان غبار گرفتة خوزستان، شربت شهادت نوشید و به ابدیت پیوست. پیکر پاک این شهید عزیز بنابر وصیتش به شهر خون و قیام قم، انتقال یافت و با حضور گستردة امت حزب الله، پس از طواف به دور حرم مطهر کریمة اهل بیت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) با شکوه فراوان به طرف گلزار شهدای علی بن جعفر (علیه السلام) تشییع شد و در کنار سایر شهدای این شهر به خاک سپرده شد. «آرامشش در بوستانهای بهشت جاودانه باد»  

http://www.jelveisar.ir/biography/biography.aspx?cod=3577