درباره من

حتی خورشید با آن عظمت و روشنی، حوالی‌اش تاریکی محض است، چون هیچ چیزی وجود ندارد که نور او را منعکس کند! آدم‌ها، خواه ناخواه، در اجتماع تعریف می‌شوند. تو اگر توانایی‌های بسیاری داری، این را در تعاملت با جهان و آدم‌ها در می‌یابی و در مجاورت انسان‌هاست که زیبایی و اصالت و دانایی و عشق، مفهوم پیدا می‌کند. باید نور وجود تو به جهان و حادثه‌ها و انسان‌ها برخورد کرده و از پنجره‌ی ذهن و نگاه آنان منعکس شود تا موجودیت و هویت تو نمایان شود. خورشید، با سیارات و قمرهای اطرافش تعریف می‌شود و آدم‌ها، با آدم‌ها... زیبایی و هنر و اصالت وجود تو، مرهون چشم‌هایی‌ست که آنان را در تو می‌بینند. فکر کن جهان اگر خالی بود، آیا همچنان خودت را زیبا و عزیز و توانمند می‌یافتی؟!  

درج شده در تاریخ ۲/۱۲/۲۲ ساعت 13:55

کاربران آنلاین (0)