اندر عواقب غزل سرایی (طنز)

یک روز که زیبا غزلی در نظر افتاد

ما را هم از عشّاق سرودن به سر افتاد
*
اما ز بد اقبالی و ناشی گری ما

با بانوی منزل جدلی سخت درافتاد
*
می گفت «سیه چشم»و«سیه زلف» دگر کیست؟

یاد تو چرا باز به رویی دگر افتاد؟
*
این بار کمی بحث فراتر ز جدل رفت

آینده ی رؤیایی ما در خطر افتاد
*
گفتم تو گمان کن که شدی همسر حافظ

گفتا همه بدبختی از آن بدگهر افتاد
*
او بوده بهانه که شما خیره سران را

نقل لب و چشم و قد و ساق و کمر افتاد
*
ای بشکند این دست که با بیش و کمت ساخت

افسوس ز عمری که به پایت هدر افتاد
*
جز خون جگر از هنرت چیست نصیبم؟

سوزی سخنش داشت که در جان شرر افتاد
*
گفتم زدی آتش به دلم، طعنه زنان گفت

آتش به حرمخانه ی شاه قجر افتاد
*
وقتی که هوو هست رقیب تو اقلّاً

دانی که سر و کار تو با یک نفر افتاد
*
بسیار قسم خوردم و او نیز به پاسخ

هر بار به نفرین و به آه جگر افتاد
*
عمری به گمانم که هنرمند و ادیبم

آنگونه ادب کرد که از سر هنر افتاد
*
بیچاره اساطیر ادب پس چه کشیدند

با آنهمه اشعار که ما را خبر افتاد
*
حافظ که چه شبها به در میکده خوابید

یا مولوی از ترس زنش در سفر افتاد
*
ما غرق خیالات، از آن «قند فراوان

یک ذرّه چشیدیم، که آن هم «شِکَر»! افتاد
*
بدرود «غزل»!؛ وای نه؛ نام تو زنانه است

شاید به همین نام مرا دردسر افتاد