صله رحم واقعی چیست؟

صله‏ رحم‏
استاد علی صفایی حائری

صله رحم‏، تنها به این نیست که بیایی و چند دقیقه ای بنشینی و بروی.
صله رحم یعنی وصل کنی آنچه را که باعث رشد آنها و جایگاه پرورش آنهاست و اتصال بدهی به یکدیگر آنچه که شما را زیاد می‏ کند تا رحم‏ها به یکدیگر وصل بشوند و قرب‏ها به وجود بیایند و کثرت‏ها و تولیدها در نتیجه این وصل، امکان پیدا کنند.

و در صله رحم، مطلوب این است که‏ کسری دو طرف‏ از بین برود و به رزق‏ها و کمبودهای افراد رسیدگی بشود. چگونه؟ «بِالبِرِّ وَ الصِّلَةِ»؛ با محبت‏هایی که به آنها داریم و خوبی ای که به آنها می ‏کنیم.
و «برّ» در اینجا رشد است، خوبی است، نه خوشی؛ چرا که بین خوبی و خوشی تفاوت است.

گاهی ما رفت و آمدها و صله رحم‏ هایمان برای خوشی است، نه برای‏ برّ و خوبی و این دو فرقشان روشن است. بارها گفته ‏ام که خربزه برای مریض خوش است، ولی خوب نیست و دارو برای او خوب است، ولی خوش نیست.
چیزهایی برای ما خوش‏ هستند که‏ خوب‏ نیستند و رشدی در ما نمی‏ آورند.

صله رحم باید مبنایی برای زیادتی و رشد ما باشد؛ در نتیجه باید به نحو برّ(خوبی) باشد نه خوشی: «نَصِلَ أَرحَامَنَا بِالبِرِّ».
مطلوب این نیست که طرف از من خوشش بیاید و تعریف کند و سورش را این بار چرب ‏تر کند، بل کسری‏ او باید پر بشود؛ حتی شده مرا زیر پایش بگذارد، ولی خودش حرکتش را ادامه بدهد. نه اینکه مرا روی سرش بگذارد تا کمرش بشکند!

پس در مرحله اول، من باید به خویشانم خوبی کنم و مسائلی را به آنها برسانم که نیاز آنهاست و با آنها صله به وجود بیاورم و پیمان ببندم.

بهار رویش، ص84