درباره من

آیت الله آقا مجتبی تهرانی (ره):
به ذهن من امشب چیزی آمد که آن را با شما هم در میان میگذارم. وقتی می خواستم به محل جلسه بیایم، این در ذهنم آمد که در روایت داریم که پیغمبر اکرم در آن خطبهای که خواند، فرمود: «دُعِیتُم فِیهِ إِلَی ضِیَافَةِ اللَّه». شما در ماه رمضان به مهمانی خدا دعوت شده اید.

حالا یک سؤال میخواهم بکنم؛ به حسب ظاهر، ما مؤمن هستیم، ما مهمان خدا هستیم. امشب شب اوّل این مهمانی است؛ تازه وارد این خانه شده ایم، تازه داخل خانه مهمانی خدا پا گذاشته ایم.
سؤال من این است: اگر یک مهمان تقاضایی از میزبانش داشت، وقتی همان ابتدا که به خانه میزبان رسید به صاحبخانه گفت من چنین گرفتاریای دارم، کرامت او چه اقتضا میکند؟ آیا اینطور اقتضا میکند که بگذارد وقتی مهمان می خواست از این خانه برود، حاجتش را به او بدهد، یا همین که وارد خانه شد، همانجا بدهد؟!

خدایا امشب، شب اوّل است و ما پایمان را داخل خانهات گذاشته ایم؛ مهمانت هم هستیم؛ همین دَمِ در بیا دستمان را بگیر و کار را تمام کن! نگذار تا آخر ماه طول بکشد! بگذار امشب که ما از اینجا میرویم، همه حاجتهایمان را بگیریم و برویم!
کرامتت همین را اقتضا میکند! آقاییات این است! ربوبیّتت این است!
حاجات ما را همین الآن به ما بده!

توسّل به حضرت فاطمه زهرا(سلامالله علیها)
حالا وسیله میخواهی؟! وسیله هم برایت میآورم!
همان وسیله ای را میآورم که از بعضی ائمه(صلواتاللهعلیهم) نقل شده است که هر وقت گرفتاری پیدا میکردند به او متوسّل میشدند.
میگویند حضرت بلند میگفت: « یـا فاطمـــــه »

این حدیث را بشنو و امشب با ذکرِ «یـا فاطمـــــه» ان شالله حاجت بگیر.

شیخ طوسی به سند معتبر از عبدالله بن عبّاس نقل میکند هنگام وفات پیغمبر اکرم، دیدیم حضرت شروع کرد های های گریه کردن و اشکهایش روی محاسن شریفش جاری است.
عرض کردم یا رسول الله، چرا اینقدر گریه میکنید؟ سببش چیست؟
فرمود برای فرزندانم و آنچه که این امّت بعد از من به آنها روا میدارند گریه میکنم.
بعد فرمود: «کَأَنِّی بِفَاطِمَة»؛ گویا دخترم فاطمه را میبینم که به او ظلم شده باشد و منِ پدر را صدا بزند بگوید: «یا أبَتَاه»، امّا احدی از این امّت او را اعانت نکند.
.
.
.
« یـا فاطمـــــه » سلام الله علیها
 

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۳/۲۸ ساعت 01:21

کاربران آنلاین (0)