درباره من

انسان ها گاهی تمام عمر خود را صرف هدف خود میکند اما چه افسوس از تمام لحظه هایی که می شد از آن برای رسیدن به همان هدف استفاده کنند غافل اند.گاهی ممکن است برای رسیدن به هدف خویشتن را در چارچوب محدودی کما مانند اعتکاف و رهبانیت که با واژه قداست نیز برابرشان می کنند زندانی کنند.هدفی که سرانجام آن خوشبختی و سعادت است قداست دارد ولی هیچگاه نشد و نخواستیم همان سعادت را در زندگانی آدمی که سرشار از لحظات و قطرات خوشبختی و فرصت و وسیله رسیدن به هدف است دنبال کنیم.
بپذیریم از زندگی کردن غافلیم,بپذیریم در زندان خرده هدف هایی هستیم که در گرو اهداف بزرگ انسانی هستند.ما همه مجاهدان راه انسانیت هستیم.راهی که در آن همه فریضه ها و لذت های شیرین سعادت قرار دارند اما گاهی آنقدر از ان ها غافلیم که بزرگی و قداست هدف والا را کمرنگتر جلوه می دهیم.ما هنوز نتوانسته ایم انسانیت را که سرچشمه تمام عشق ها و دوست داشتن هست درک کنیم.عشق یعنی درک زیبایی های انسانی,عشق یعنی محبت,عشق یعنی احترام به عقایدهای زیبا,عشق یعنی وطن یعنی خاک یعنی مادر,عشق یعنی خاک مادری یعنی زبان مادری,عشق یعنی در انتظار معشوق بودن یعنی بوسه ای از مطلوب عشق.عشق یعنی شکستن تابوی سنت های جهل و کوته فکری یعنی آزادی یعنی رهایی از تمام قوانین خشک رسیدن به اهداف ارزشمند.معضل زندگی ما درک نادرست ازهدف است.ناتوانی از درک ارزش های هدف و اسارت در خشک مقدسات!ما قهرمان داستان ها و حماسه هایی نیستیم که خویشتن را در چارچوب ایده آل های غیرحقیقی قرار دهیم و به زندگی از جوانب مطلوبمان بنگریم.ما در دنیای حقایق و واقعیات هستیم.ما تنها انسان های معمولی هستیم که همه امورات آن اعم از خوبی ها و بدی ها,دروغ ها و حقایق از آن ماست وما ناچار به پذیرفتن آن و استعمال آن در حیات حقیقی خود هستیم.پس بیاییم جدا از انسانها نزیستیم,با کوله باری از افکار و عقاید انسانی و فروتنی در متن جامعه ای قرار بگیریم که تمام خصیصه هایشان را پذیرفته باشیم,بدور از احساسات قهرمانی یکدیگر را متهم و کوچک نپنداریم,از لذت های زندگی دور نباشیم و مانع و سنگ انداز لذت های دیگران نشویم و زندگی سخت را برای خود برنگزینیم.زندگی تو را می خواند...




محمد ائلدار-مرداد 94  

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۵/۰۹ ساعت 14:57

کاربران آنلاین (1)