بانوی بهشتی

 

پیشکش دلهای آسمانی تمام مادرها و همسرهای شهیدان جاویدان

 

با اولین سپیده سحری, رو به تو ای قبله ی خوبی ها می ایستم و با اذانی از نازک های احساس پاکت به سجده خواب می روم.

صبح قطره ای در حوض چکید و حریری ار نقش خیال تو را که جادوی شب در ذهنم آفریده بود با موج هایش کنار زد ولی هنوز نسیم صبحگاهان نوازش گیسوان خاکستر گرفته تو را از روی چهره ام بر نداشته و این بهانه ای است برای اینکه از تنور گرم رختخواب برنخیزم.

فصل هاست نانوایی دل در خزان دور ماندن و حسرت کشیدن از تو، تنورش گرم گرم است. فقط یک نان حتی اگر یک لقمه باشد -فرقی نمی کند لواش باشد یا سنگک- فقط از تو باشد، فرصتی است دوباره برای زنده ماندن و درک کردن. درک خوبیها و امید به آسمانی پر از ستاره داشتن. بیا و تو هم مهتاب این آسمان باش، قول می دهم در برابر باد در برابر آرامش شب در برابر سکوت بیابان و البته در برابر همه ظرافت هایی که تنها از نگاه پر معنای تو می درخشد.

قول می دهم بمانم برای روزگارانی از جنس سپیدارهای بلند از جنس بلوط و گلبرگهای رود قشنگ و برای روزهایی سخت تر از سختی سنگ، بی رحم تر از زوزه گرگ و پریوش تر از خشم دریا.

پس بگو ای بانوی بهشتی من، راز آن همه سکوت لبانت را و حکمت نگفتن آن همه گفته های پنهانت را که در قعر دلت قنات کرده ای.

شب در راه است و فکر من بی قرار خواب، جایی که به زر و زور عیار نمی دهندش. می دانی چرا؟ تنها به خاطر تو و دیگر نمی دانم صبح فردا کی می آید همانقدرش یادم هست که تو بودی و این اندیشه برای من یعنی زنده ماندن یعنی جاودانه زیستن.

راستی شکوفه های باغ گیلاس را دیده ای؟ گل یاسی که در وسط حیاط عمارت هزار ساله است را چطور؟ هیچ می دانستی چقدر شبیه آنهایی، چرا که تو باغ گیلاس و گل یاس عمارت خراب از برگ ریزان شبهای من هستی.

بانو! سادگی را به ارمغان می آورد دست های مهربانت، با من بمان.