دختران دهه شصتی سینما از باران تا ترانه

متولدین دهه ی شصت به سالهایی رسیده اند که باید منتظر اوج گیری آنها باشیم در این پرونده دختران دهه ی شصتی شاخص سینمای ایران را مرور کرده ایم از باران تا ترانه.

 

الناز شاکردوست – 1363

شاید بهترین حضور شاکردوست همان تجربه ی اولش باشد فیلمی به کارگردانی کیومرث پور احمدو با گرته برداری از سلطان قلب ها، گل یخ که ملودرامی عاشقانه بود با استفاده از دو چهره ی تماشاگر پسند و بهره گیری از ابزارهای سینمای تجاری در مجموع برای آنهایی که سینما میروند که رویا بخرند تجربه ی دلنشینی بود، شاکردوست بعد از گل یخ کاملا در خدمت سینمای تجاری قرار گرفت، فیلم های چون: تو و من، بی وفا، دو خواهر، کیش و مات و... تنها تجربه ی به نسبت متفاوت شاکردوست باز هم با پور احمد رقم خورد، اتوبوس شب. در مجموع نمی توان حضور الناز شاکردوست را حضوری پربار و قابل توجه دانست او صرفا مهره ای برای جذب تماشاچی در سینمای موسوم به بدنه است و تا به امروز تلاشی هم برای خروج از این جایگاه نداشته است و البته امسالپوسته را هم در گروه هنر و تجربه داشت که می تواند آغازگر راه متفاوتی باشد.

خاطره اسدی - 1362

اسدی را بیشتر با تقاطع به خاطر می آوریم کاراکتر تنها و عاصی فیلم موفق ابوالحسن داودی بعدتر در فیلم اجتماعی و تلخ امینی به نام هفت دقیقه تا پاییز خوش درخشید، در کارنامه ی بازیگری خاطره اسدی فیلم های خوب دیگری چون سر به مهر دیده می شود، اما آنچه که باعث شده اسدی کمتر به چشم بیاید حضور پر نوسان و نه چندان منسجم او در کارهایی با جنس متفاوت از هم است کمی دقت و ایجاد یک سبک مشخص در اجرا و گزینش فیلم باعث می شود بازیگر مستعد سینمای ایران به مراتب بالاتری برسد او در کارنامه ی خلوتش هم فیلم معناگرا تجربه کرده است هم به سینمای فرمالیته بانکدار و علی محمدی گریز زده است، هم سینمای تجاری و هم سینمای دغدغه مند صدر عاملی، حضور در کارهایی با این گستردگی فرمی و مضمونی، کمی کار را برای تثبیت او در سینما دشوار کرده است.

نازنین بیاتی – 1368

بیاتی شروع بسیار خوبی داشت با دربند و در فیلم پرویز شهبازی، حضور در کار کارگردانی که فضاهای جوانانه را به خوبی پرداخت میکند شروع خوبی برای بیاتی بود، دربند اگر منتقدین را راضی نکرد حداقل یک پدیده به سینمای ایران معرفی کرد، در تمام طول فیلم بیاتی چیزی کمتر از آهنگرانی جوان ولی باتجربه نداشت، بیاتی بعدتر در فیلمی از هاتف علیمردانی یکی دیگر از کارگردانان خوش آتیه سینما ایفای نقش کرد و امسال هم با کمال تبریزی در طعم شیرین خیال و ابوالحسن داودی دررخ دیوانه همراه شد.

به نظر می رسد نازنین بیاتی در انتخاب و گزینش کار بسیار هوشمندانه عمل میکند گرچه که حضورش در فرشته ها با هم می آیند و رخ دیوانه, نشان داده که او تا رسیدن به نقطه ی قابل توجهی در سینما راه طولانی در پیش دارد، اما همین که او به ورطه ی لمپنیسم و سینمای تجاری نیفتاده امیدواری را افزایش می دهد.

رعنا آزادی ور - 1362

رعنا آزادی ور کارنامه ی آبرومندی دارد او در خاک آشنا با فرمان آرا کار کرده است در نقش یک دختر کرد، همچنین تجربه ی همکاری اش با اصغر فرهادی باعث شده که کارنامه ای سنگین داشته باشد، امسال هم آزادی ور, در فیلمی آبرومند ایفای نقش کرد: خانه دختر، فیلمی که شاید رنگ اکران را هم نبیند اما در خاطره ی سینمایی ها جا خوش می کند، حضور در پروژه ی محمد(ص) مجید مجیدی و مارمولک کمال تبریزی و همچنین همکاری با مانی حقیقی در کارگران مشغول کارند, نشان میدهد که آزادی ور بازیگر راحت طلبی نیست، او با همین کارنامه ی خلوتش نشان داده که حضورش در سینما باری به هر جهت نیست و نخواهد بود پیش بینی اینکه آزادی ور در سینما ماندگار میشود پیش بینی دشواری نیست مگر اینکه زندگی هنری او دچار تحولات غیرقابل پیش بینی شود.

نگار جواهریان -1361

او از دانه درشت های دهه ی شصتی است، اگر نمونه های قبلی نهایتا ایفاگر نقش های فرعی چشمگیر بوده اند، نگار جواهریان در فیلمی مثل: تنها دوبار زندگی میکنیم, بازی قدرتمندی به نمایش میگذارد او با کارگردان های مختلف از جمله بهرام توکلی در اینجا بدون من, کار کرده است، بازی درخشان او در اینجا بدون من و طلا و مس که البته فضای مشابه داشت، نهایتا برای او سیمرغ بلورین جشنواره ی فجر را به ارمغان آورد.

درخشش در مجموعه کارهای عبدالرضا کاهانی از جواهریان چهره ای ساخت که سینمای روشنفکر پسند و تماشاچی سختگیر سینما روی او حساب ویژه ای باز کند، اما از بخت بد جواهریان، درخشش او در قصه های بنی اعتماد، آشغال های دوست داشتنی محسن امیر یوسفی و گزارش یک جشن حاتمی کیا با سد توقیف مواجه شد. جواهریان اگر همین روند را ادامه دهد از بزرگان سینما خواهد شد به شرطی که انتخاب هایش را با وسواس بیشتر همراه کند. امسال جواهریان یکی از همین انتخاب های خوبش را ارائه کرد، اعترافات ذهن خطرناک من.

طناز طباطبایی – 1361

به نظر می رسد تکلیف طناز طباطبایی در عرصه ی بازیگری با خودش مشخص نیست روزی در فیلمی معمولی از سعید سهیلی نقش آفرینی می کند روز دیگر با مهرجویی در نارنجی پوش و نمایش درس همراه می شود، شاید از او که دانش آموخته ی کارگردانی تئاتر است توقع بیشتر از این ها بوده است، هیس دختر ها فریاد نمی زنند، تجربه ی بدی نبوده است به خصوص در جذب مخاطب عام یک موفقیت محسوب میشود اما قله ی موفقیت طناز طباطبایی رفیع تر از این هاست شاید جایی نزدیک به نقش آفرینی اش در مرهم فیلمی که طباطبایی یک تنه بار آن را به دوش کشید وهنرمندانه ایفای نقش کرد، افسوس که طباطبایی پر نوسان حاضر شده است حضور او در رخ دیوانه نا امید کننده بوده است شاید یکی از دلایل ثبات نداشتن طباطبایی را بتوان رفت و آمد دائم مابین فضای نمایش و سینما دانست، سینما هنوز منتظر طنازی قدرتمندتر است.

پگاه آهنگرانی - 1363

پگاه آهنگرانی فرزند منیژه حکمت کارگردان و تهیه کننده سینما است، کارنامه و عملکرد او را نمی توان منحصر به سینما دانست شاید از همین جهت باشد که آهنگرانی خیلی متمرکز سینما نبوده است او گاها در روزنامه هایی چون اعتماد می نویسد همچنین مستند می سازد که می توان از بین آنها به ده نمکی ها اشاره داشت، پگاه اما فراتر از این مرزها رفته او موضع گیری سیاسی می کند و البته تبعاتش را هم تحمل میکند! آهنگرانی به لطف خانواده ی سینمایی اش از خردسالی در سینما حضور داشته است اما این مساله باعث نشده است که با یک بازیگر کاملا بی عیب و نقص مواجه باشیم گرچه که او جزو خوب های دهه شصتی است اما عدم تمرکز باعث شده است که دختری که با کفش های کتانی مطرح شده بود خیلی به چشم نیاید او امسال دو اثر درخشان: خانه دختر و جامه دران را در جشنواره داشت که نوید سالی پر بارتر را می دهد از خوب های آهنگرانی می توان به دربند و ورود آقایان ممنوع اشاره داشت شاید تمرکز بر بازیگری برای موفقیت او در سینما از نان شب هم واجب تر باشد البته اگر که آهنگرانی تمایل به فتح قله های بازیگری را داشته باشد.

ترانه علیدوستی – 1362

شاگرد کلاس های آزاد امین تارخ در همین یک دهه ای که از عمر بازیگری اش می گذرد حرفه ای و کاربلد نشان داده است او با اجرای کاراکتر های متفاوت که همگی هم موفق بوده اند نشان داده است که کارش را بلد است، علیدوستی تن به هیچ حاشیه ای هم نمیدهد او با این سن و سال از سوی نویسندگان مجله ی فیلم به عنوان بازیگر منتخ‍ب انتخاب شده است کسب سیمرغ بلورین ازجشنواره فجر از دیگر افتخارات علیدوستی است، ترانه که با من ترانه 15 سال دارم عالی شروع کرده بود عالی تر ادامه داد در درباره ی الی و چهارشنبه سوری و شهر زیبا سه بار با اصغر فرهادی همراه شد و در هر سه بار موفق عمل کرد، پذیرایی ساده، کنعان، تردید از دیگر تجربیات موفق ترانه علیدوستی است، علیدوستی گهگاه به عرصه ی نمایش هم گریزی میزند به طور خاص نمایش های محمد رحمانیان، دختر حرفه ای سینمای ایران حالا برای هر فیلمی یک وزنه است.

باران کوثری – 1364

بهانه ی این پرونده و فرزند رخشان بنی اعتماد که سیمرغ جشنواره ی امسال را کسب کرده است به خوبی از فضایی که به واسطه ی پدر و مادرش فراهم شده است استفاده کرده، قدرت بازیگری او اولین بار در فیلم خون بازی و اجرای پرسونای معتاد به چشم آمد، کوثری بر خلاف برخی از هم نسلانش حوزه های متفاوت را تجربه کرده است از تلویزیون و حضور در سریالی چون صاحبدلان و حتی مجموعه ی کلاه قرمزی تا حضور در نمایش هم هوایی به کارگردانی مهین صدری، حوزه فعالیت باران کوثری محدود به این ها نشده است، منشی صحنه در یک حبه ی قند و ساخت کلیپ برای چرا رفتی همایون شجریان، از دیگر فعالیت های متنوع باران کوثری است، عصبانی نیستم، من مادر هستم، کوچه بی نام از درخشان ترین کارهای کوثری است اما نباید فراموش کنیم که کوثری در تئاتر هم پای کوثری در سینما است، طی سال های گذشته او در نمایش های موفقی چون زمستان 66 و خشکسالی و دروغ حضور داشته است، به نظر میرسد او برای ادامه ی حضور موفقش کار دشواری ندارد، وقتی که مادری چون رخشان بنی اعتماد را همراه خودش دارد.

 

http://www.1doost.com/posts/19534/%D8%AF%D8%AE%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D9%86%20%D8%AF%D9%87%D9%87%20%D8%B4%D8%B5%D8%AA%DB%8C%20%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%20%D8%A7%D8%B2%20%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86%20%D8%AA%D8%A7%20%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%87%20.htm