برای ستاره خاموش دلـــــــــــــــــــــــم

 

 

به تـــــو اون شـــب یه حـــرف اتــــــفاقی

زدم بـــــــــازم شکســـت برگ اقـــــــاقی

 

شـــــاید روح ودلِ تـــــــــو مثـــــل بــــرگن

شـــــاید حـــرفـــای مـــن گاهــی تـگرگن

 

اگــــه بــــــــرگا بـــــــــرنـــجن از تگـــــرگا

تـــــو بـــاغـــــــا زود میـــاد پاییــز مـــــرگا

 

نـــوشــتی نـــــــــامـــه تـــــــــو آخــــرینه

نــمی خواد چشـــمِ تــــو مــــن رو ببینه

 

نـــوشــتی اون روزای خــــوب گـذشــتن

نـــوشــتی رفتـــن امّـــــــا بـــــرنگشــتن

 

زدی رو عــــاشــــقیمون مـــــهر بــــاطل

ولـــــی حــافظ میـــگه افـــتاده مشـــکل

 

حـــالا من می نویســم بـــه تــو ساقی

بـــــه تــــو ای رنـــگ بـــرگـــای اقـــاقی

 

تـــــــمام آدمـــــــــا کــــه رنـــــگارنــــگن

چــه زشــتن چــه بــدند و چــه قشنگن

 

اگـــــه دنــــــــــیا رو هــــم پیشـم بیارن

بــــگن جــــز مــن کسـی رودوس ندارن

اگــــه هــرچـــی ســتاره هــس بچینن

منـــو هــرجـــوری که خواســــتم ببینن

 

بـــه جــای خــواستن چند روزی فرصت

بـــه جــای گـــفتن پــاسـخ بــه دعــوت

 

مــی شینم پـــــای حــــرفــای طلائیت

هـــمون حــــــــرفــــای روز آشــنائـــیت

 

هـــمون حــرفـــا که قفـلا رو شکستن

مـث شـــبنم رو قــــلب مــن نشستن

 

کسی رو که شبی بوســـــیده باشی

مــــگه می شه ازش رنـــجیده باشی

 

 

 

تــــــو تنــــــها انتـــــــخاب عــــاشقونه

بـــــــــرای زنــــــدگی تنــــــها بــــهونه

 

صـــدات رنـــگ شـــقایق رنگ بـــارون

فقط می‌رنجی از مــــن خیــلی آسون

 

مـــجازات دل مــــن دســت رد نیــس

آخــــه بــــودن با گلـــها رو بـلد نیــس

 

بــــگو بـــازم می‌شی مــثل همیشه

نــــگو سـخته،‌ نــــگو دیـــگه نمیشـه

 

بـــــکش خـــط روی متـــن زردنــامـــه

بـــــذار بــازم بــــدیـم راهـــــو ادامـــه

 

نــــگاتـــــــو بــه همـه دنــــیا نمی‌دم

تــــو دنــــیا هم نـــگاتو جـــا نمی دم

 

قســــــم به هرچی بـــارون شــدیده

بـــه هـــرچــی بـی پـــناه و نــاامـیده

 

تــــو کــه قـلبت مـــث بــــرفـا سفیده

نــــــرنــج از مـــن آخـــه از تــو بــعیده

 

نــوشتن همچی کار سـاده‌ای نیــس

دلــــم امّــــــــا دل آمـــــاده ای نیــس

 

خــــلاصه تـــا زمــونی که تو هستی

نمی‌دم دســـتمو هـــرگـز به دستی

 

 

باز داری ز عشق می پرسی

عشق آتش به خشک و تر زدن است

 

چند روزی است که تنها به تو می اندیشم

از خودم غافلم اما به تو می اندیشم

 

شب که مهتاب درآیینه ی من می ر قصد

می نشینم به تماشا به تو می اندیشم

 

همه ی روز به تصویر تو می پردازم

همه ی گریه شب را به تو می اندیشم

 

چیستی ؟ خواب و خیالی ؟ سفری ؟خاطره ای ؟

که دراین خلوت شب ها به تو می اندیشم

 

لحظه ای یاد تو از خاطرمن خارج نیست

یا درآغوش منی یا به تو می اندیشم

 

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود

پشت آن پنجره حتی به تو می اندیشم

 

تو به حافظ به حقیقت به غزل دلخوش باش

من به افسانه نیما به تو می اندیشم

 

نه به اندیشه ی زیبا ،‌نه به احساس لطیف

که به تلفیقی از این ها به تو می اندیشم

 

تو به زیبایی دنیایِ که می اندیشی؟؟

من که تنها به تو، تنها به تو می اندیشم

ببین در سطر سطر صفحۀ فالی که می بینم

تو هم پایان تلخی داری ای آغاز شیرینم

ببین در فال «حافظ» خواجه با اندوه می گوید:

که من هم انتهای راه را تاریک می بینم

تو حالا هرچه می خواهی بگو حتی خرافاتی

برای من که تآثیری ندارد،هر چه ام اینم

چنان دشوار می دانم شب کوچ نگاهت را

که از آغاز، پایان ترا در حال تمرینم

نه! تو آئینه ای در دست مردان توانگر باش

که من درویشی از دنیای کشکول و تبرزینم

در آن سو سود سرشار و در این سو حافظ و سعدی

تو و سودای شیرینت ، من و یاران دیرینم

برو بگذار شاعر را به حال خویشتن ماند

چه فرقی می کند بعد از تو شادم یا که غمگینم

پس از تو حرفهایت را بگوش سنگ خواهم گفت

تو خواهی بعد از این دیوانه خوانی یا خبر چینم

                                      

افتاده اگر به خاک دیدی از شاخه جدا شقایقی را

یا در دل موج سهمناگین توفان بشکسته قایقی را

ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

در صبح بهار جای شبنم در گونه گل تگرگ دیدی

یا صید به خون کشیده ای افتاده به دام مرگ دیدی

ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

چون من به نگاه دلفریبی گر عاشق و بی قرار گشتی

در دشت جنون بی ترانه سرگشته تر از غبار گشتی

یا پیر شدی چو من دریغا از آینه شرمسار گشتی

یا پیر شدی چو من دریغا از آینه شرمسار گشتی

گفتی که همیشه یاد من باش من یاد تو بوده ام همیشه

من هر غزل و ترانه ام را بهر تو سروده ام همیشه

هر صبح پس از نیایش من از ته دل دعات کردم

در قصر بلور آسمونها فریاد زنان صدات کردم

ای عشق مرا نکرده باور آن لحظه مرا به خاطر آور

 

چنان دل کندم از دنیا

که شکلم شکل تنهاییست

ببین مرگ مرا در خود

که مرگ من تماشائیست

مرا در اوج می خواهی

تماشا کن تماشا کن

دروغین بودم از دیروز

مرا امروز حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر هم

نمی گرید به حال من

همه از من گریزانند

تو هم بگریز از این تنها

فقط اسمی به جا ماند

ازآن چه بودم و هستم

دلم چون دفترم خالیست

قلم خشکیده در دستم

گره افتاده در کارم

به خود کرده گرفتارم

به جز در خود فرو رفتن

چه راهی پیش رو دارم

رفیقان یک به یک رفتند

مرا با خود رها کردند

همه خود درد من بودند

گمان کردم که همدردند

شگفتا از عزیزانی

که هم آواز من بودند

به سوی اوج ویرانی

پل پرواز من بودند