آدما تو دل ما مثل هندونه میمونن...

آدما تو دل ما مثل هندونه میمونن...

حضوربعضیاشون انقدر شیرینه و میچسبه که دلت نمیاد چاقوی هیچ غمی وارد دلت شه .مبادا اونارو زخمی

کنه.انقد بعضی وقتا دلت اونا رو میطلبه که دقیقا مثل خواستن  یه هندونه خنک تو هوای گرمه.اما گاهی که به این

شیرینیها فکر میکنیم  تو دلمون یه غم بزرگی می شینه که  همه کوچیکی قلبمونو پر میکنه.این غم همون غمه

بی سرانجامیه....

همون غمه ماندگار نبودن اونهاست...

 این قانون زندگیه...

بعضیاشون مثل اون هندونه های قرمز پررنگ ولی بی مزه هستن.هر کاری کنی و خودتو به هر دیواری بکوبی

نمیتونی دکشون کنی.انگار رو پیشونیت نوشتن که عزیز من این ادم باید باشه.نمیشه که نباشه.برای هیچکی هم

مهم نیست که حضور اون چقدر از نظر ما بی مزه و بیهودست.بااااااااید وجودشونو باور کنی...

بعضیاشون مثل اون هندونه های بی رنگو مزه ان که اصلا باشن یا نباشن خیلی هم تاثیر خاصی ندارن.کلا مثل

رهگذر میمونن...گاهی میان یه حالی ازت میپرسن که مثلا بگن فلانی چشاتو واکن ...من هستماااا.بعدم میرن پی

زندگی خودشون.

ما هم بی تفاوت تر از همیشه...

اما این وسط مشکل دل ما  اون شیرینیست که به همین راحتی نمیشه ازش دست کشید...

 همونطور که اونا میرن تو هم ذره ذره اب میشی ولی نمیتونی دم بزنی...

چون سرنوشتیه که دیگران برات تعیین کردن...شایدم خدا...!!!

                                                                                                             سکوت آفتابی

                                                                                                              92/4/20