نگذار...

سینه ام آیینه ایست

با غباری از غم

تو به لبخندی از اینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر میسازند

آه مگذار که دستان من

اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد...