شعر

همچو مجنون کو سگی را می نواخت

بوسه اش می داد و پیشش می گداخت

گرد او می گشت خاضع در طواف

هم جلاب شکرش می داد صاف

بوالفضولی گفت ای مجنون خام!

این چه شیدست این که می اری مدام

پوز سگ دائم پلیدی می خورد

مقعد خود را به لب می استرد

عیب های سگ بسی او برشمرد

عیب دان از غیب دان بویی نبرد

گفت مجنون تو همه نقشی و تن

اندر آو بنگرش از چشم من

کین طلسم بسته مولاست این

پاسبان کوچه لیلاست این

همتش بین و دل و جان  و شناخت

کو کجا بگزید و مسکن گاه ساخت

او سگ فرخ رخ کهف من است

بلک او همدرد و هم لهف من است

آن سگی کی باشد اندر کوی او

من به شیران کی دهم یک موی او