من به تو می خندم

من به تو خندیدم

چون که می دانستم

تو به چه دلهره

از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی !

پدرم از پی تو تند دوید ...

و نمی دانستی باغبان باغچه ی همسایه

پدر پیر من است !

من به تو خندیدم

تا که با خنده ی خود

پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک ، لرزه انداخت به دستان من و

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

دل من گفت: برو !

چون نمی خواست به خاطر بسپارد

گریه ی تلخ تو را ...

و من رفتم

و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

حیرت و بغض تو تکرار کنان ،

می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد ، اگر باغچه ی خانه ما سیب نداشت...