ولی نبیند آن که باید ...!

من عاشق خودش بودم و کُل خانواده‌اش ؛

لعنتی‌های دوست‌داشتنی ، 

همه‌ شان زیبا و خوش‌ تیپ و شیک‌ پوش 

به خانه ما که می‌آمدند ، حالم عوض می‌ شد  

نه که عاشق باشم نه ، بچه ده یازده ساله از عشق چه می‌فهمد ؟ ! 

فقط مثلا یادم هست یک بار مداد رنگی بیست و چهار رنگی را 

که دوست پدرم از آلمان برای سال تحصیلیم آورده ‌بود 

نوی نو نگه داشتم تا عید ، که آنها آمدند و هدیه کردم به او ؛ 

که جا گذاشت و برگشت به شهر قشنگ خودشان ... 

یک بار هم کفشهای پدرش را در راه پله پشت‌ بام پنهان کردم 

تا دیرتر بروند و دخترک بتواند کارتون - فکر کنم - نِل را تا انتها ببیند 

این بار اما داستان فرق می‌کرد 

دیشب به من - فقط به من - گفته بود برای صبحانه حلیم و نان بربری دوست دارد 

و بی‌ وقت هم آمده بودند ، وسط زمستان ؛ زمستان برفی اوایل دهه شصت 

من یازده ساله بودم یا کمی بیشتر و کمتر؛ او ، دو سال از من کوچک‌تر 

هر کاری که کردم خوابم نبرد ، دست آخر چهار صبح بلند شدم 

و یک قابلمه کوچک برداشتم و زدم به دل کوچه ، به سمت فتح حلیم و بربری 

هوا تاریک بود هنوز؛ اما کم نیاوردم ، رفتم تا رسیدم به حلیمی ، بسته بود 

با خودم گفتم حالا تا بروم نان بگیرم باز می‌شود 

بچه یازده دوازده ساله شعورش نمی‌ رسید

آن وقتها که نانوایی و حلیم دیرتر باز می‌ شوند !

خلاصه ، در صبح برفی با دستهای یخ زده از سرما آنقدر راه رفتم تا ساعت شد هفت !

نان و حلیم بالاخره مهیا شد ، و برگشتم 

وقتی رسیدم خانه ، رفته‌ بودند ، اول صبح رفته‌ بودند که زودتر برسند 

به شهر و دیار خودشان ، اصلا نفهمیده‌ بودند من نیستم ، هیچکس نفهمیده‌ بود ... 

خستگیش به تنم ماند ، خیلی سخت است که 

محبت کنی ، سختی بکشی ، دستهایت یخ کند ، 

پاهایت از سرما بی حس شود ، قابلمه داغ را با خودت تا خانه بیاوری ، 

نان داغ را روی دستانت هی این رو آن رو کنی تا دستت نسوزد ... 

ولی نبیند آن که باید ...!

« وقتی تلاش می‌ کنی برای حال خوب کسی و نمی‌ بیند ، خستگیش به تنت می‌ ماند ... »