باز این چه شورش است ...!

 باز هر کوچه و بازار شده وادی ماتم ، شده غرق تب و اشک پر از گریه ی نم نم ، رسیده است دوباره همه جا عطر محرم ، بساط غم و اندوه شده باز فراهم ، بیائید همه سینه زنان گریه کنان نوحه بخوانید ، همه شور بگیرید همه اشک بریزید بخوانید از آن عشق مجسم ، از آن روح مکرم که غرق غم و اندوه شده غصه عالم ، چه شوری است چه حالی است چه احساس زلالی است ، بیائید که از سفره ارباب از این سفره پر برکت و پر خیر همه رزق بگیریم ، که دست همه خالی است و این اشک شبیه پر و بالی است که تا یک دل و یک رنگ همه بال بگیرید و بمیریم ، چرا که به خدا حضرت ارباب تجلی صفات است و هم جلوه ذات است در اوج درجات است شفیع عرصات است قتیل العبرات است اسیر الکربات است و کشتی نجات است و اشک غم او آب حیات است و لب تشنه  در آن ظهر عطش نوش لب خشک فرات است و اما خود ارباب گواه است دلم منتظر برگ برات است که دلتنگ غبار حرمین و عتبات است همان جا که شب جمعه پر از عطر دل انگیز بهشت است همان مرقد حضرت که فرش حرمش بال فرشته است .

عجب کرب و بلایی ...! 

 دلم خیمه ماتم شده ، پر از داغ محرم شده ...
 سپردم دل خود را به نسیمی که سحر می‌ وزد از کرب و بلایت ، شمیمی که می‌‌ آید ز مزار شهدایت ...!
 دوباره منم و اشکی و آهی ، من و روی سیاهی ، به امید نگاهی ، به پای غمت افتاده‌ام ، به عزیزان تو دل داده‌ام ، به شهیدان تو ای خامسِ اصحاب کساء ، زاده حیدر ، به علی اکبرت آن شبه پیمبر ، به علی اصغرت آن غنچه نشکفته پرپر ، به لب تشنه‌ ی سقای حرم ، صاحب آن مشک و علم ، ماه همه هاشمیان ، هیبت لشگر ، به عباس  اباالفضل دلاور ، به عون و به محمّد ، به جعفر ، به مسلم ، به عبدلله و قاسم ، شده نام تو و نام شهیدان رهت ورد زبانم .
 تویی روح و روانم ...

 قسمت می‌دهم آقا به زهیرت ، به حرّ و به بُریرت ،
به انیس و اَنس و سَعد و سعید و وَهب و مالک و ادهم ، به مسعود و به اسلم ، به حلّاس و به حجّاج و به همّام و به جابر ، به شبیب و به حبیب بن مظاهر ، به ضرغامه و کنّانه و عامر ، به جون و به سُوَید و به نَعِیم و به مُجَمِّع ، به هَفهاف و به زاهر ، به رافع ، به نافع ، به عمرو و به رُمَیث و به بشیر و حَبَله ، حنظله ، سَوّار ، به سیف و به عِباد و به جُناده ، به عمّار ، به مُنجِح ، به حارث ، به عُقبه ، به عابس ، به سالم ، به نعمان و به عِمران ، به حَتوف و به سلیمان و به یحیی و به جُندب ، به قارب ، به شوذب ، قسمت می‌دهم آقا ، که از این خیمه مرانم ...!
 تویی روح و روانم ...