همسفر

 همسفر

 در این راه طولانی که ما بی خبریم

 و چون باد میگذرد

 بگذار خرده اختلاف هایمان با هم باقی بماند

 خواهش میکنم ! مخواه که یکی شویم ، مطلقا !

 مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را ، به همان شدت دوست داشته باشم

 و هر چه من دوست دارم ، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد

 مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم

 یک ساز را ، یک کتاب را ، یک طعم را ، یک رنگ را

 و یک شیوه نگاه کردن را

 مخواه که انتخابمان یکی باشد ، سلیقه مان یکی و رویاهامان یکی

 همسفر بودن و هم هدف بودن ، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست ،

 و شبیه شدن دال بر کمال نیست ، بلکه دلیل توقف است !

 عـزیـز مـن

 دو نفر که عاشق اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است ،

 واجب نیست که هر دو صدای کبک ، درخت نارون ، حجاب برفی قله علم کوه ،

 رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند .

 اگر چنین حالتی پیش بیاید ،

 باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است .

 عشق ، از خود خواهی ها و خود پرستی ها گذشتن است

 اما ، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست  

 من از عشق زمینی حرف میزنم که ارزش آن در « حضور » است

 نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری !

 عـزیـز مـن

 اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست ، بگذار یکی نباشد  

 بگذار در عین وحدت مستقل باشیم  

 بخواه که در عین یکی بودن ، یکی نباشیم  

 بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید  

 بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست ، بحث کنیم

 اما نخواهیم که بحث ، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند  

 بحث ، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل  

 اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست  

 سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت های عینی و جاری زندگی است .

 بیا بحث کنیم 

 بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم 

 بیا کلنجار برویم 

 اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم !

 بیا حتی اختلاف های اساسی و اصولی زندگیمان را ،

 در بسیاری از زمینه ها ، تا آنجا که حس میکنیم دوگانگی ،

 شور و حال و زندگی می بخشد

 نه پژمردگی و افسردگی و مرگ ، حفظ کنیم .

 من و تو حق داریم در برابر هم قد علم کنیم

 و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم 

 بی آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم .

 عـزیـز مـن ! بـیـا مـتـفـاوت بـاشـیـم .

 « بخشی از کتاب چهل نامه ی کوتاه به همسرم اثر مرحوم نادر ابراهیمی »