درباره من

گر رود دیده و عقل و خرد و جان ، تـــو مـرو

که مرا دیدن تو بهتر از ایشان ، تـــو مـرو


آفتاب و فلک اندر کنف سایه توست

گر رود این فلک و اختر تابان ، تـــو مـرو


ای که درد سخنت صاف تر از طبع لطیف

گر رود صفوت این طبع سخندان ، تـــو مـرو


اهل ایمان همه در خوف دم خاتمتند

خوفم از رفتن توست ای شه ایمان ، تـــو مـرو


تـــو مـرو ، گر بروی جان مرا با خود بر ...!

ور مرا می‌ نبری با خود از این خوان ، تـــو مـرو


با تـــو هر جزو جهان باغچه و بستان است

در خزان گر برود رونق بستان ، تـــو مـرو


هجر خویشم منما هجر تو بس سنگ دل است

ای شده لعل ز تو سنگ بدخشان ، تـــو مـرو


کی بود ذره که گوید تـــو مـرو ای خورشید

کی بود بنده که گوید به تـــو سلطان ، تـــو مـرو


لیک تو آب حیاتی همه خلقان ماهی

از کمال کرم و رحمت و احسان ، تـــو مـرو


هست طومار دل من به درازی ابـد

برنوشته ز سرش تا سوی پایان ، تـــو مـرو


گر نترسم ز ملال تو بخوانم صد بیت

که ز صد بهتر وز هجده هزاران ، تـــو مـرو


از کنار من افسرده تنها ، تـــو مـرو

دیگران گر همه رفتند خـــدا را ، تـــو مـرو


اشک اگر می چکد از دیده ، تـــو در دیده بمان

موج اگر می رود ای گوهر دریا ، تـــو مـرو


ای نسیم از بر این شمع مکش دامن ناز

قصه ها مانده من سوخته را با تـــو ، مـرو


ای قرار دل طوفانی بی ساحل من

بهر آرامش این خاطر شیدا ، تـــو مـرو


سایه ی بخت منی از سر من پای مکش

به تـــو شاد است دل خسته خـــدا را ، تـــو مـرو


ای بهشت نگهت مایه ی الهام سرشک

از کنار من افسرده ی تنها ، تـــو مـرو



« مولوی »









 

درج شده در تاریخ ۹۶/۰۲/۰۱ ساعت 16:46

کاربران آنلاین (0)