درباره من

از دستم در رفته بود
و اندازه‌ی یک دیگ بزرگ ،
نمک ریخته‌ بودم
توی قابلمه‌ ی کوچک غذا !
هیچ‌ کاریش هم نمی‌ شد کرد ،
خورشت داشت برای خودش می‌جوشید
و دل من هم مثل سیر و سرکه
بابت تلاش بیهوده‌ ای که داشتم می‌‌کردم
و نتیجه‌ای که قرار نبود بگیرم.
یادم به حرف بی‌ بی‌ خاتون افتاد ،
گفته‌ بود ؛ سیب‌ زمینی ،
شوریِ غذای در حال جوش را می‌‌گیرد.
بلند شدم به‌ قدر کفایت
سیب‌ زمینی پوست گرفتم
و ریختم توی قابلمه و نشستم کنار
و اجازه دادم سیب‌ زمینی‌ ها کار خودشان را بکنند.
چند ساعت بعد که غذا جا افتاد ،
سیب‌ زمینی‌ های شور را برداشتم
و ریختم بیرون که طعم غذا خراب نشود.
بیچاره‌ ها غذا را از خطر انهدام نجات داده‌ بودند
و حالا خودشان باید دور ریخته می‌شدند...!!!

یادم به این افتاد ...
که خیلی از ما ، خیلی جا ها
سیب‌ زمینی‌ های نجات‌ بخشِ آدم‌ ها بودیم.
تلخی و شوریِ جهانشان را که گرفتیم
و نجات که داده شدند ،
حالا این ما بودیم که
حضورمان تهدید به حساب می‌آمد
و باید بی‌ معطلی کنار گذاشته‌ می‌شدیم...!

این خاصیتِ مهربانی‌ ست ،
وقتی که انتخاب کردی محبت کنی
و نجات بدهی و مفید باشی ،
می‌ شوی وسیله‌ ای برای پیروزی یا نجات آدم‌ ها...
به هدف که رسیدند ،
خیلی راحت کنار گذاشته می‌ شوی!!!

قانون جهان را که نمی‌شود تغییر داد...!











 
 

درج شده در تاریخ ۳/۰۶/۰۸ ساعت 14:14

کاربران آنلاین (0)