تو کی بودی ای مسافر...(نوشته ای از خودم)

حوالی کوچه ما عطر نفسهایت آمد،کوچه را آب و جارو میکشم

ثانیه ها نمیگذرند تا برسی،این ثانیه ها همیشه با من لج هستن

هنگام باریدن باران رسیدی،مادرم گفت:حکمتی دارد این باران،من که نفهمیدم منظور مادرمو

از دردم،زندگی سختم،دشواری راهم بهت گفتم،ولی تو کاری نکردی فقط با لبخندی بر لب دعایم کردی

خدای من دعای مسافرم قبول شد و باران بارید،کم کم به حرف مادرم پی میبرم این بارانها حکمتی دارد ولی باز گیج میزنم.

بعد باران خدا را حس میکنم در وجودم،دیگر کوهی از مشکلات در وجودم نیست.

و باز هم تو را دیدم با لبخندی در لبت بعد نماز دعا میکردی،انگار نور خدا تابیده در خانه بارانیم.

آری من فهمیدم من عاشق بارانم،عاشق خدا هستم،عاشق تو هستم

ولی تو رفتی وتنهایم گذاشتی،بعد رفتنت باران چشمهایم میبارد و هر روز میبارد

باران چشمهایم جای قدمهای پاکت را شست و شو میدهد،تازه میفهمم حرف مادرمو و حکمت باران را

تو کی بودی ای مسافر...............که منو در من شکستی