حقیقتا بسیاری از رسم های دیرین دوست داشتنی است زیرا که این رسم ها در طول سالیان دراز توسط اجداد و نیاکانمان خلق شده اند و می توان گفت بی دلیل نیز ایجاد نشده اند.از جمله ی این رسم ها یکی نامگذاری نوزادان می باشد.

در زمان نه چندان دور ، افراد نام اولادشان را جهت زنده نگه داشتن یاد وخاطره ی اجداد ، نزدیکان و بستگان خفته در خاک(پدر، مادر ، عمو، خاله، عمه، و... ) همنام آنان انتخاب می کردندوبه همین علت بود که نام ها در یک خانواده مرتبا تکرار می شد. همچنین گذاشتن نام پدر ومادر بعد از فوتشان  مهمترین وظیفه ی هر اولاد  به فرزندانشان محسوب می شد .این نامگذاری در روز ششم توسط بزرگ خانواده از جمله پدر بزرگ، مادر بزرگ ، پدر ، مادرو...صورت می گرفت.شخصی که به این منظور انتخاب می شد درگوش راست نوزاد اذان ودر گوش چپ او اقامه را می خواند وسپس نام او را سه مرتبه برگوش نوزاد تکرار می کرد وبه این ترتیب نامگذاری انجام می شد.

در آذربایجان عبارتی در مورد این موضوع وجود دارد که هنوز هم افراد مسن،  گاها بر زبان می آورند که به زبان محاوره ای چنین است:"آنانین آدی بؤیوک اوغولا یئتیشر وآتانین آدی ایکینجی یا کیچیک اوغولا چاتار" بس معلوم می شود که گذاشتن نام پدر ومادر بعد از فوتشان ، وظیفه ی هر فرزند محسوب می شود.

متاسفانه یا خوشبختانه حالا چنین نیست . جوانان امروزی که پدران ومادران فردا هستند چنین انتخاب هایی را نمی پسندند. البته دلایل این امر زیاد است و هر کسی مسلما بر آن آگاه است.گاها به اسم هایی بر می خوریم که انسان با شنیدن آن بهت زده می شود ودر پی آن است که معنی آن را پیدا کند وحتی بعضی از این اسم ها سهل الفظ نیستند و زود از ذهن انسان به خصوص کسانی که سنی از آن ها گذشته،  فراموش می شوند.بعضی ها اسم های قدیمی را نمی پسندند و اسم جدیدی که معنی آن را خودشان هم نمی دانند بر فرزندشان می گذارند وچنین وانمود می کنند که باید با تمدن گام پیش نهاد  واز رسم های دیرین کناره گیری کرد و این اقدام را نوعی تمدن به حساب می آورند. آیا واقعا چنین است؟