علی یارتون

+هیشکی منو دوست ندارم

+ اگه دوسَم داشت نابینام نمیکرد "تا اونو ببینیم"

+ میگردم تا دستم به خدا بخوره و "همه چیو بش بگم"

 پ 1: کاش منم مث تو بودم یا لا اقل تورو داشتم تا همیشه کنارت باشم

اینماه میخواستم هر شب یه پست بذارم تا آخر ماه، دلیلش هم این بود خیلی وقته قصد سفر داشتم، و بلاخره قرار شد تو اردیبهشتی که همیشه دوس داشتنی بود جز امسال، برم.. هم اینکه یادداشت خونه ی من (بلاگفا) یه مدتیه بسته شده و بشدت کلافم.. ولی بنابدلایلی امروز روز آخرِ، و پستِ یکی مونده به آخر؛ پیج تعطیل میشه تا دو سه ماهِ آینده ام سر نمیزنم ، اگه زنده بودم اون موقع یه پست میذارمُ تموم ،اگه نذاشتمم یه صلوات (-_-)

دلم میخواست یکی باشه
دور از دنیای مجازی، یکی پر از کتاب،
پر از علم نه تجربه؛ یکی که بشینی کنارش
هیچ دغدغه ای نداشته باشه، و نداشته باشی
پ 2 : یکی دور از همه ؛ یکی از جنس خدا ... یه خوبِ موندگار

خودم که از رفتنُ ترک کردن بیزارم، برا همین حرف از خداحافظی نمیزنم،ممکنه گهگاهی سر بزنم، دلیل رفتنم میل باطنیِ؛نه کسی اذیتم کرده نه وجودِ کسی اذیتم میکنه اینجا، نه مشکلی تو دنیای واقعیم هست که مربوط به اینجا باشه؛ بعید میدونم کسیُ اذیت کرده باشم اینجا (جز یه نفر که بحثش با همه جداس) یا دِینی باشه، خودمم از هیچکی دلخور نیسم حتی کسایی که اذیت کردن.. ولی چون ممکنه کسی دلش کوچیک باشه و دلخور شده باشه ازم، میگم ببخشین،  (*_*)

 حس میکنیم چقده باید بدبخت باشیم
که شاید خیلیامون، یا حداقل شنیدم خیلیاتون
آرزومون اینه بمیرم تا خیلیا مثلا غصه بخورن یا پشیمون شن
درد بزرگیه؛ اول اینکه یکیُ اینقد دوس داریم که اینقد براش بی ارزشیم،
باس آرزو کنیم بمیریم تا مثلا طرف حسرت بخوره ...دوم اینکه بعد از مردن حسرتِ اون
چه فایده ای داره؟ میشه دوباره برگشت و کنارش بود؟!

مدتی هست که ظرف گله ام سر رفته
خودم از دست خودم حوصله ام سر رفته
نه امید است به من تا که امیدت باشم
نه مفیدم که مگر«شیخ مفیدت» باشم

زیاده گویی شده؛ میخواستم اد کنم دوستارو، اما چون فرصت نیس،بیخیال شدم؛هرکسی دوس داشت میتونه اد کنه ،که پیداتون کنم راحت >_< 

پ 3 :  نه تو گروهی هستم نه لاینی چیزی .. یه اپلیکیشن ارتباطی دارم برا نیاز، و یه یادداشت خونه (وبلاگ) ، فقط همین

پ 4: بهترینها رومیخوام براتون از خدا

پی آخر :ظاهراً آقا طلبیده .. علی یارتون :]